یک روزنامۀ انگلیسی، جنگ افغانستان را یکی از ناموفق‌ترین و بی‌مورد‌ترین جنگ انگلیس طی 70 سال اخیر دانست و نوشت، انگلیس پس از ویران ‌سازی کامل افغانستان، از این کشور خارج می‌شود.
«سایون جنکینز»، ستون نویس روزنامه «گاردین»، طی مطلبی درباره مشارکت انگلیس در جنگ افغانستان نوشت:
طولانی‌ترین، بی‌هدف‌ترین و ناموفق‌ترین جنگی که انگلیس در ۷۰ سال گذشته آن را تجربه کرده، جنگ افغانستان است، جنگی که قرار است ماه سپتامبر (شهریور) پایان یابد. من شک دارم کسی به آن توجه کند، (زیرا) ملت‌ها پیروزی‌ها را جشن می‌گیرند نه شکست‌ها را.» نویسنده مذکور افزود: ۲۰ سال پیش آمریکا تصمیم گرفت برای خلاصی از درد و رنجی که از بابت حملات ۱۱ سپتامبر متحمل شده بود، نه فقط به پایگاه «اسامه بن لادن» در کوه‌های افغانستان حمله کند، بلکه به کل رژیم موجود در افغانستان را سرنگون سازد.
گاردین افزود: انگلیس نفعی در این جنگ نداشته است، و تنها به خاطر اینکه «تونی بلر» از «جرج دبلیو بوش» خوشش می‌آمد، به آن(آمریکا) پیوست.
نویسنده مطلب مذکور تاکید کرد: آن زمان من به هنگام سفر به کابل، از بلندپروازی‌های ناتو در مورد محو تروریسم، ایجاد یک دموکراسی جدید، آزاد کردن زنان و ایجاد "یک دوست در منطقه" شنیدم. (پس از شنیدن این موارد) این حس وهم آور در من ایجاد شد که انگلیس سال ۱۸۳۹ (نیز با شعارهای مشابه) وارد اولین جنگ افغانستان شد.
به گزارش ایسنا، این روزنامه افزود: در آن زمان اکثر آمریکایی‌ها می‌خواستند خارج شوند... (ولی) انگلیسی‌ها مشتاق به ماندن بودند. بلر حتی یک وزیر، به نام
«کلیر شورت»‌، را به منظور از بین بردن محصول خشخاش، (به افغانستان) اعزام کرد. اما، هر کاری که او انجام داد، منجر به گسترش (کشت) محصول، از شش استان به ۲۸ استان شد، و درآمد مربوط به خشخاش را به رکورد دو میلیارد و 300 میلیون دلار رساند.
گاردین نوشت: در سال ۲۰۰۵ نیز، ارتش انگلیس در قالب یک امپریالیست کامل، تمایل پیدا کرد به همراه 3400 سرباز، عازم جنوب شود و هلمند پشتون (نشین) را فتح کند. ژنرال «دیوید ریچاردز»، فرمانده انگلیسی، اصرار داشت که در شهرهای کوچک، قلب‌ها و ذهن‌ها باید فتح شود. «جان رید»، وزیر دفاع او، امیدوار بود که حتی «بدون شلیک یک گلوله» این امر حاصل شود. آنها با گذاشتن اسامی مختلف روی عملیات خود نظیر آشیل، چشم عقاب، خنجر قرمز‌، شمشیر آبی، ضربت پتک و... تفریح می‌کردند. اما، در هلمند همه چیز اشتباه پیش رفت، و آمریکا مجبور شد این اردوکشی را با ۱۰ هزار تفنگدار دریایی نجات دهد و (دراین میان)، 454 انگلیسی کشته شده‌اند. «گوردون براون»، نخست‌وزیر وقت انگلیس در سال 2009، مجبور شد به شکلی غیرموجه توضیح دهد که سربازان انگلیسی در هلمند به این خاطر مردند که خیابان‌های انگلیس را امن نگه دارند!
از آن زمان تا کنون، اکثر اعضای ناتو عقب‌نشینی کردند. آنها پشت سر هم ابراز امیدواری می‌کردند که از طریق دیپلماسی بتوانند دولت کابل و همچنین غرب را از تحقیر و سرافکندگی نجات دهند.
نویسنده مذکور تصریح کرد: حالا ۲۳۰۰ سرباز و (نیروهای) پشتیبان هوایی آمریکایی، به همراه ۷۵۰ سرباز انگلیسی، کشور(افغانستان را قرار است) ترک کنند... پیامد این جنگ برای آمریکا، سنگین بوده است: ۲۲۱۶ کشته و بیش از دو تریلیون دلار هزینه. گزارش شده که میلیاردها دلار از پول‌های "کمک" به افغانستان، (این کشور) را ترک کرده‌ و بخش اعظم آنها سر از بازار املاک دوبی در آورده‌اند. هزینه‌های وارد شده به غیرنظامیان افغان نیز حیرت آور و بین ۵۰ هزار تا 100 هزار کشته طی دو دهه بوده است...آیا این همان چیزهایی است که ما می‌توانیم آنها را ارزش‌های غربی بخوانیم؟!
اگر رهبران طالبان سال ۲۰۰۱ به حال خود رها می‌شدند – در شرایطی که مقامات اطلاعاتی آمریکا با آنها(سران طالبان) ارتباط داشتند – طالبان با
بن لادن برخورد می‌کرد.
ستون نویس گاردین در خاتمه نوشت: مداخله انگلیس و آمریکا، چه دستاوردی داشت؟ ژنرال
«سر روپرت اسمیت»، تئوریسین نظامی، در کتابش با عنوان "کارآمدی نیرو" نوشت که ارتش‌های مدرن در نبرد مقابل شبه نظامیان، تقریبا بی‌استفاده هستند... تنها توجیه انگلیس این کلیشه قدیمی وزارت خارجه درباره داشتن نفوذ، بازدارندگی در برابر تروریسم و تمام قد ایستادن در جهان است. آنها مسائل پوچ امپریالیستی هستند. گاردین نوشت که انگلیس (و کشورهای غربی) پس از 20 سال و در حالی که افغانستان را کاملا تخریب کرده‌اند، حالا دارند آن را ترک می‌کنند.