روزی پیامبر اکرم(ص) به میان اصحاب صفه (عده‌ای از فقرای امت) آمد و با یکی از این افراد صحبت می‌کرد. او عرض کرد: یا رسول‌الله: «قد عزفت نفسی عن‌الدنیا، فاستوی عندی ذهبها و حجرها» ای رسول خدا! اصلا روح من از دنیا آزاد شده (تعبیر او این بود که روح من به دنیا بی‌رغبت شده) به‌طوری که الان سنگ و طلای این دنیا برای من مساوی است. پیغمبر (ص) به او فرمود: «اذاً صرت حراً» پس حالا تو یک آزادمردی هستی و من می‌توانم بگویم تو آزادی. (1)
ـــــــــــــــــــــــــ
1- پانزده گفتار،‌ شهید مطهری (ره)، ص 210