دانشمندان در روشی که می‌تواند به درک بهتر انتقال بیماری‌هایی مانند کووید-۱۹ کمک شایانی کند، برای اولین بار توانستند دی‌ان‌ای حیوانات را از هوا جمع‌آوری کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، دانشمندان برای نخستین بار موفق به جمع‌آوری «دی‌ان‌ای محیطی»(eDNA) از هوا شدند. این عمل که هنوز در مراحل اولیه خود قرار دارد، می‌تواند انقلابی در پزشکی قانونی، انسان‌شناسی و حتی طب و داروسازی ایجاد کند.
دانشمندان ابتدا نمونه‌هایی از هوا را در اتاقی که یک «موش صحرایی برهنه» در آن قرار داشت، گرفتند و نشان دادند که نمونه‌برداری دی‌ان‌ای هوایی(airDNA) می‌تواند دی‌ان‌ای موش صحرایی برهنه را با موفقیت تشخیص دهد.
«موش صحرایی برهنه» با نام علمی «Heterocephalus glaber» نام یک گونه از تیره موش‌های آفریقایی است. این جونده در شرق آفریقا زندگی می‌کند. موش صحرایی برهنه در سال ۱۸۴۲ میلادی توسط «ادوارد روپل» توصیف علمی شد. وزن این گونه ۳۰ تا ۳۵ گرم است.
دانشمندان همچنین دی‌.ان‌.ای انسان را در نمونه‌های هوا مشاهده کردند. آنها در ابتدا حدس می‌زدند که این ممکن است به دلیل آلودگی محیط باشد. با این حال با انجام تحقیقات بیشتر به این نتیجه رسیدند که ماده ژنتیکی انسان از منبع اصلی خود دور می‌شود و در هوا پخش می‌شود.
دکتر «الیزابت کلر»مدرس ارشد دانشگاه «کوئین مری» لندن و نویسنده اصلی این تحقیق گفت: استفاده از دی‌ان‌ای محیطی به یکی از موضوعات مورد علاقه روزافزون جامعه علمی به ویژه برای بوم شناسان یا متخصصان حفاظت از محیط‌زیست تبدیل شده است که به دنبال روش‌های کارآمد و غیرتهاجمی برای نظارت بر محیط‌زیست هستند. در اینجا ما اولین شواهد منتشر شده را ارائه می‌دهیم که نشان می‌دهد دی‌ان‌ای محیطی(eDNA) حیوانات می‌تواند از هوا جمع‌آوری شود و فرصت‌های بیشتری برای تحقیق در مورد جوامع حیوانی در محیط‌های با دسترسی دشوار مانند غارها و گودال‌ها فراهم کند. محققان اکنون با شرکای این صنعت همکاری می‌کنند تا برخی از کاربردهای بالقوه این فناوری را زنده کنند.
«کلر» در ادامه توضیح داد که این روش می‌تواند به محققان در درک بهتر انتقال بیماری‌های قابل انتقال از طریق هوا مانند کووید-۱۹ کمک کند.
وی گفت: در حال حاضر رهنمودهای رعایت فاصله اجتماعی نشان می‌دهد که ذرات ویروس کرونا می‌توانند در هوا حرکت کنند، اکنون ما با استفاده از این روش می‌توانیم از هوا نمونه‌گیری کرده و شواهد واقعی را برای حمایت از چنین دستورالعمل‌هایی جمع‌آوری کنیم.
این مطالعه در مجله PeerJ منتشر شده است.