تقریبا همه منتقدان، از طیف‌های مختلف، فیلم جدید «محمدحسین مهدویان» را هدف انتقاد قرار داده‌اند؛ فیلمی ‌که مغایر با سلوک و مسیر قبلی فیلمسازی وی بود. مهدویان پس از آنکه با فیلم‌هایی چون «ایستاده در غبار» و «ماجرای نیمروز» موفقیت‌های بسیاری را فتح کرد، مسیر دیگری را در فعالیت خودش در پیش گرفت. او فاصله‌گذاری با مرام و سبک فیلمسازی خودش را از فیلم قبلی‌اش آغاز کرد که یک سیاهه در تطهیر عوامل کشتار شیمیایی سردشت بود. اما مهدویان در فیلم جدید خودش که در جشنواره سی‌ونهم فجر رونمایی شد، به دور شدن از آثار موفق خودش اصرار ورزید.  دور شدن محمدحسین مهدویان از اصل خویش، با انتقادات فراوانی از سوی طیف‌های مختلف فیلمسازی مواجه شد. منتقدان برنامه «هفت» این فیلم را ضعیف‌ترین فیلم مهدویان ارزیابی کردند. عموم منتقدان نشریه «نقد روز» نیز به این اثر نمره ضعیف دادند و انتقادات تندی را درباره وی نوشتند. داوود مرادیان در یادداشتی در نشریه نقد روز، درباره فیلم جدید مهدویان نوشت: «شیشلیک یک فاجعه در کارگردانی است، زور میزند خودش را پشت مشتی بیانیه و فحش سیاسی پنهان کند... شیشلیک مملو از پلان‌های بی‌سروته و بی‌هویت است.» این انتقادات در طیف شبه‌روشنفکران نیز وجود دارد. به‌طور مثال، یکی از این افراد درباره «شیشلیک» نوشت: «فیلم مهدویان فکر می‌کنم کاندیدای مهمی‌ست برای بدترین فیلم تاریخ سینمای ایران. واقعاً نمی‌دانم همه‌ آدم‌هایی که درگیر این پروژه بوده‌اند (و البته هیئت داوران که آن را به چهل فیلم دیگر برتری داده‌اند) با خود چه فکر کرده‌اند. یک هذیان مطلق با موضوع فقر که فقط شاید محسن مخملباف می‌توانست این‌قدر توهم نبوغ داشته باشد که به فکر ساختن‌اش بیفتد.»