سردبیر این روزنامه در سرمقاله‌ای به نقد عملکرد شورای شهر اصلاح‌طلب پرداخت و نوشت: به نظر حقیر عملکرد اعضای شورای شهر تهران ترازوی خوبی برای بررسی سطح و جایگاه سیاسیون است. قطعا از دل این بررسی می‌توان به سادگی متوجه شد که چرا مردم ما روز به روز بیشتر نسبت به این قشر بی‌اعتماد می‌شوند...بنده قصد ندارم در مورد گرایش سیاسی این 21 نفر اظهارنظر نمایم بلکه صرفا رویکرد آنان محل بحث است. رویکردی که باعث شده راه نقد از این شورا را هموار کند و راه دفاع را دشوار.هرچقدر هم بیشتر به پایان عمر این شورا نزدیک می‌شویم بیشتر و بیشتر محرز می‌شود که شورا چیزی در چنته ندارد و از همین رو همواره فرار را بر قرار ترجیح می‌دهد. یعنی از رسانه‌ گریزان است و صرفا با چند توئیت، کل ماجرا را سمبل می‌کند. توئیت‌هایی هم که غالبا توسط ادمین‌ها و کیف‌کش‌ها روی خروجی قرار می‌گیرد و چه‌ بسا عضو شورا خود خبر ندارد در مورد فلان موضوع چه موضعی گرفته است!
این رسانه‌گریزی حتما طبیعی و عادی است زیرا شورای شهر تهران طی 4 سال گذشته کارنامه‌ای برای بیان در رسانه‌ها ندارد. آیا غیر از این است که این شورا فقط توانسته نام چند معبر را تغییر دهد؟ شاید گفته شود اختیارات همخوانی با انتظارات ندارد. اگر چنین است پس 4سال آقایان و خانم‌ها در ساختمان خیابان بهشت چه می‌کردند و چرا نامه استعفاء ننوشتند؟! یعنی کاری که حجت نظری چند روز پیش انجام داد را وی و سایر اعضا باید همان ماه‌های نخست عمر شورا انجام داده و جملگی به کارهای سابق خود برمی‌گشتند!
پذیرفته نیست پس از حضور 4سال در پشت میز و صندلی و آن وعده‌های اغواگرایانه حالا در مورد بدیهی‌ترین امور اعضای شورای شهر بگویند: نمی‌توانیم و نمی‌شود.
ریه‌های مردم پر از سم شده و حداقل انتظار آنان این است که این همه مالیات و عوارضی که پرداخت می‌کنند و رأیی که 4سال قبل داخل صندوق انداختند یک جا به کار آید. اگر این شورا برای آلودگی هوا توان نظارت ندارد و پاسخی هم برای رسانه‌ها در این خصوص قابل عرض ندارد جز چند توئیت مضحک و بی‌خاصیت دیگر برای چه درب‌های شورا باز است؟! مثلاً همین امروز درب شورای شهر تهران پلمب شود و هزینه بیت‌المال آن صرف تجهیز مترو و خرید اتوبوس نو شود بهتر نیست؟حتی اگر خروجی فقط افتتاح یک ایستگاه مترو باشد و یا خرید یک اتوبوس باز هم بُرد با مردم است.