بر طبق آموزه‌های قرآن، انسان در زندگی لازم است صبور باشد؛ از جمله مواردی که صبر جزو لوازم موفقیت در آزمون‌های الهی است صبر بر مصیبت‌ها، صبر در اطاعت و انجام تکالیف سخت چون نماز و روزه و جهاد  و صبر در ترک گناه و هنگام دیدن عوامل شهوت‌زا می‌باشد.
در برخی روایات از صبر هنگام معصیت سخن به میان آمده است؛ اما این بدان معنا نیست که انسان هنگام دیدن معصیتی، سکوت و خاموشی گزیند و سخن و اعتراضی نداشته باشد، بلکه لازم است به حکم امر به معروف و نهی از منکر، سخنی بگوید و اعتراضی کند.
حضرت موسی(ع) به‌عنوان یکی از پیامبران اولواالعزم، از مقام صبر و صبور بلکه «صبار» بهره‌مند بود؛ ایشان به حضرت خضر(ع) تعهد می‌دهد تا ملتزم به «صبر» باشد حتی نسبت به چیزهایی که از باطن آنها خبر ندارد؛ اما در سه حرکتی که حضرت خضر(ع) انجام می‌دهد، برخلاف تعهدات اعتراض می‌کند و صبر پیشه نمی‌کند؛ زیرا او حتی اگر متعهد و ملتزم شده بود تا در برابر رفتار‌های حضرت خضر(ع) سخنی نگوید و اعتراضی نداشته باشد، ولی وقتی خلاف شریعت را می‌بیند، به حکم عقل و نقل نمی‌تواند صبر کند و بی‌درنگ اعتراض می‌کند؛ زیرا صبر برخلاف شرع درست نیست و کسی نمی‌تواند بگوید من در برابر معصیت دیگری صبر کردم و زبان به اعتراض نگشودم؛ زیرا صبر در این موارد جایز نیست و انسان می‌بایست به حکم شریعت الهی، اعتراض کند و نهی از منکر نماید. (کهف، آیات 65 تا 82)