پیتر جنکینز در مصاحبه با دیپلماسی ایرانی درباره غنی‌سازی صنعتی در ایران گفت: هیچ مبنایی در قوانین بین‌المللی وجود ندارد که خارجی‌ها بتوانند نوع مشخصی از غنی‌سازی برای اهداف صلح‌آمیز را بر ایران تحمیل کنند یا ظرفیت غنی‌سازی ‌ایران را به گونه‌ای محدود کند که نیازهای عملی این کشور در آینده دچار مختل کند.
جنکینز درباره این سوال که «برخی کشورهای هسته‌ای غیرتسلیحاتی مانند ژاپن همچنان سوخت را به صورت بومی تولید نمی‌کنند، اما ایران به دنبال بومی کردن تولید سوخت هسته‌ای است، چه تفاوتی میان وضعیت ایران با ژاپن وجود دارد که باعث می‌شود ایران به سمت بومی کردن تولید سوخت هسته‌ای پیش رود؟» می‌گوید: ایران در گذشته تجربه‌هایی داشته است که موجب شده مقامات کشور دریابند که نمی‌توانند برای تامین سوخت راکتورها به طور 100 درصد به منابع خارجی متکی باشند همچنین ایرانیان خودکفایی در زمینه هسته‌ای را نماد قدرت تکنولوژیکی خود می‌دانند. از سوی  دیگر ایران به این می‌اندیشد که شاید زمانی رژیم منع اشاعه سقوط کند. برخی می‌گویند که ژاپن نیز در حال حاضر ذخایری از پلوتونیوم را جمع‌آوری کرده است.
وی درباره خط قرمزهای آمریکا در مذاکرات گفت: تا امروز آمریکا نشان داده است که این خطوط را زیاده‌‌خواهانه ترسیم کرده است. من نگران هستم که آنها به دنبال دریافت امتیازهایی از ایران باشند که هیچ دولتی در ایران قادر به ارائه آنها نباشد از نظر من این استراتژی غیرمنطقی است. دولت آمریکا می‌خواهد از این امتیازها برای قانع کردن کنگره استفاده کند. اما حتی کاهش چشمگیر شمار سانتریفیوژها در تاسیسات هسته‌ای ایران نیز نمی‌تواند برای آنهایی که در کنگره معتقدند امنیت اسرائیل تنها با معدوم شدن برنامه‌های هسته‌ای ایران تامین می‌شود، قانع کننده باشد.
جنکینز درباره تأسیسات فردو گفت: آمریکا می‌خواهد فردو تعطیل شود. اما به نظر نمی‌رسد این برای ایران قابل پذیرش باشد. گمانه‌زنی‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد یک روش برای مصالحه در این زمینه این است که فردو تعطیل نشود اما به عنوان مرکزی برای سانتریفیوژهای تحقیقاتی مورد استفاده قرار گیرد. اما فکر می‌کنم حتی همین هم مسئله‌ساز باشد زیرا آمریکا نمی‌خواهد فعالیت‌های تحقیقاتی و توسعه‌ای در ایران انجام شود.
وی درباره احتمال توافق در چهارماه پیش رو گفت: چهارماه کافی خواهد بود اگر آمریکا درک کند که پافشاری برای غیرممکن کردن ورود ایران به نقطه گریز منطقی نیست. آمریکا باید اتکای بیشتری به ممنوعیت‌هایی داشته باشد که پیمان منع اشاعه هسته‌ای اعمال می‌کند. این معاهده‌ها می‌توانند به اعتمادسازی کمک کنند. اما اگر آمریکا تفکر خود را تغییر ندهد، چهار ماه کافی نخواهد بود.