پاییز سال 1398 سلسله شورش‌هایی در لبنان آغاز شده که انگیزه اصلی آن مشکلات معیشتی مردم این کشور بوده است. این مشکلات به تعبیر «میشل عون»، لبنان را در شرایطی قرار داده است که بدتر از شرایط جنگ داخلی است. اعتراضات خیابانی کم کم تبدیل به شورش شده و رنگ خشونت به خود گرفته‌اند، «سعد حریری» تا جایی که نخست‌وزیر غربگرای لبنان از قدرت کناره گرفت. حریری که پس از استعفا به خیل منتقدین پیوست، فراموش کرد که خود او مسئول بسیاری از این مشکلات است. بعد از استعفای حریری، فشارهای آمریکا و فرانسه و دیگر کشورهای غربی بر لبنان، که دچار پدیده «بی‌دولتی» شده، افزوده شده است. تا اینکه فاجعه انفجار انبار حاوی مواد خطرناک در بندر بیروت رخ داد و نیمی از پایتخت این کشورها را ویرانه کرد؛ فاجعه‌ای که کورسوی امید لبنانی را را نیز کور کرد. پس از انفجار، فشارهای غرب باز هم افزوده شد تا دولتی در لبنان تشکیل شود و اوضاع را سامان دهد. اما از سوی دیگر، با ابزارهای فشار خود مانع تشکیل دولت می‌شد، هم با ابزار تحریم و تهدید و هم با استفاده از جریان‌های نزدیک خودش در لبنان، تا هیچ سهم مهمی از دولت به جریان مقاومت و یا نزدیکان مسیحی‌اش نرسد، به ویژه آمریکا که روی این مسئله شدیداً پافشاری می‌کند.
«حسان دیاب» مدتی کوتاه دولتی تشکیل داد که چند ماهی دوام نداشت و در پی او «مصطفی ادیب» آمد و حتی نتوانست دولتی تشکیل دهد و کناره گرفت. پس از این رفت و آمدهای بی‌حاصل، جناب حریری باز هم به صحنه آمد و با شرط و شروطی، مسئولیت تشکیل دولت را بر عهده گرفت. جالب آن‌که حزب‌الله با هیچ یک از گزینه‌ها مخالفت نکرد تا بهانه‌ای برای بی‌دولتی به دست جریان مقابلِ مقاومت ندهد. اما حریری نیز تا کنون کاری از پیش نبرده است. حالا رویترز گزارش داده است، صبر فرانسه، آمریکا و دیگر کشورهای حامی مالی که در گذشته از زمان جنگ داخلی ۱۹۷۵ چندین مرتبه به لبنان کمک کرده‌اند، در حال تمام شدن است. دو منبع که در مذاکرات بیروت در هفته گذشته مشارکت داشتند،‌ عنوان کردند که «اتریک داریل»، مشاور «امانوئل ماکرون»، رئیس‌جمهوری فرانسه در امور خاورمیانه و شمال آفریقا، در جریان مذاکرات تصریح کرد، با وجود اینکه پاریس به تعهدات خود پایبند است، اما «تا زمانی که اصلاحاتی وجود نداشته باشد، ما آنها را نجات نخواهیم داد.»  این خبر نشان می‌دهد که زمین پیچیده سیاست لبنان مشکال ساز است که حتی حریری کهنه کار که یکی از نزدیک‌ترین سیاستمداران لبنان به غرب است، نیز نمی‌تواند حامیان غربی‌اش را راضی نگه دارد. این پیچیدگی افزون بر ساختار قومی-قبیله‌ای-فرقه‌ای لبنان، معلول بازیگریِ بازیگران خارجی نیز هست که از یک سو به دنبال تشکیل دولت هستند و از طرفی با دخالت‌های خود، تشکیل دولت را ناممکن می‌کنند.