سردبیر «انتخاب» با اشاره به زمزمه‌های نوبخت (سخنگوی سابق دولت) می‌نویسد: نمی‌دانم بر این گزاره مهیب و خوف‌ناک، خنده «باید»، یا گریه! شور و شوق، «لازم» یا پرخاش و خشم! شکر درگاه الهی «حکما» یا گلایه و شکایت؟! اما هر چه باشد، گویا حضرت ایشان عزم خود «راست» و قصد خود برای حضور در انتخابات 1400 را «ساز» کرده است.
کاری با رأی و نظر و محبوبیت آتشین جناب نوبخت نزد مردم و فاصله عمیقش با ملت ندارم که قصه‌ای پرغصه اما تکراری از اوهام و خیالی سوزناک و حزن‌انگیز است که جماعتی بی‌دغدغه و خوش‌معیشت و خسته از میز و صندلی‌های تکراری و در رویای صدرنشینی مادام‌العمر، در عین بی‌اعتنایی به معضلات صعب و آزاردهنده ملک و ملت، سالیانی است از این «تخرخر آشکار»، خرخره ملت مظلوم را سخت فشرده و علی‌العجاله، قصد استخلاص از این اسارت طویل‌المدت را ندارند!
شاید باور نکنید؛ من اما در صورت تایید صلاحیت نوبخت، نگران آن خنده‌های نمکین و دو لب مبارکی هستم که در تصنع محض، لبخند  و تبسمی نامطبوع را موجب می‌شود که ایشان در مناظره‌ها و در حاشیه دفاع تمام قامتش از عملکرد دولت فعلی، به سیاق دوران سخنگویی ترتیب خواهد داد که علی‌الیقین، سخت روی اعصاب مردم رژه رفته و بر زخم عمیق و چرکین‌شان، نمک می‌پاشد و چه بسا، ممکن است از شدت این آرامش رویایی و بیانات مشعشع از اوضاع گل و بلبل و متقابلا، خشم و غضب مردم، حداقل هزینه‌ای که سربار کشور کند، هزاران تلویزیون خرد شده در خانه‌های ملت باشد!
جناب نوبخت! مشاوران و علاقه‌مندان معدود و قدرت‌دوست اطراف شما در گعده‌های این شب‌هایتان، این جمله را که برگرفته از بطن جامعه است، به شما گوشزد نخواهند کرد؛ پس بی‌شوخی، کاملا جدی و دلسوزانه عرض می‌کنم: با کاندیداتوری خود، ناخواسته بر روی روح و روان ملت رژه رفته، خراشی سهمگین بر صورت عواطف و حساسیت‌های آنان خواهید کشید و بر آن، پای خواهید کوفت!
والله ظلم است، این ملت گناه دارد! این مردم به دنبال مرهمی بر زخم کهنه خود هستند؛ کاندیداتوری شما، حکم نمک بر زخم ملت است! نکنید، آقای نوبخت! نکنید!