«سنان ابن انس» سر مطهر امام‌حسین(ع) را نزد «عمرابن‌سعد» آورد تا جایزه بگیرد. «سنان»  وقتی بر در خیمه عمرسعد رسید با صدای بلند شروع به خواندن این اشعار کرد: اوفر رکابی فضه و ذهبا- انا قتلت الملک المحجبا
قتلت خیر الناس اما و ابا- و خیر هم اذ ینسبون نسبا
رکاب اسب من را باید از طلا و نقره پر کنید که من شاه پرده‌نشین را کشتم. کسی را کشته‌ام که پدر و مادرش بهترین مردم بودند، و چون مردم نسب خویش را گویند: نسب او از همه بهتر و والاتر است! عمرسعد با شنیدن این اشعار،‌ عصبانی شد و با چوبی که در دست داشت سنان را زد و گفت: ای دیوانه! چرا چنین سخن می‌گویی؟ به خدا قسم اگر این حرف‌ها به گوش «ابن‌ زیاد» برسد، گردنت را می‌زند. (1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- تاریخ طبری، ج5، ص 454، تذکره‌الخواص،  ص228