وال‌استریت ژورنال با اشاره به تفاهم‌نامه همکاری 25 ساله ایران و چین نوشت: ایران در حال سوگیری جدید است. پکن و تهران در حال مذاکره درباره یک توافقنامه 25 ساله هستند که می‌تواند همکاری مالی و دریایی بین این دو موقعیت بین‌المللی را تعمیق کند. در حالی که مذاکرات برای مدت چندین ماه به پیش خواهد رفت، بخش‌های مشخصی درباره مذاکرات در رسانه‌ها منتشر شده است.
در ازای نفت با تخفیف ایران، چین ممکن است سرمایه‌گذاری‌هایی در حدود 400 میلیارد دلار در ده‌ها پروژه تجاری در مدت یک ربع قرن انجام دهد. توسعه فرودگاه‌ها و راه‌آهن، از جمله اهداف است و همچنین ارتقای تسلیحات و تعمیق روابط گسترده دریایی.
مدافعان توافق هسته‌ای سال 2015 می‌گویند خروج ترامپ از توافق، ایران را به سمت چین کشانده است. اما پکن و تهران از سال 2016 در حال بحث درباره این توافقنامه بوده‌اند. ایران حتی زمانی که دلارهای غربی مطابق توافق هسته‌ای به سمت این کشور سرازیر شد مانند همیشه مخالف غرب بود.
در حالی که پیشنهادهای بیشتر چین به ایران علنی می‌شود، آمریکا نباید برای استفاده از قدرت خود در نظام مالی جهان برای ناامید کردن آنها تردید به خود راه بدهد.
واشنگتن تحریم‌هایی علیه یک شرکت چینی به علت حمل و نقل نفت ایران اعمال کرد و شرکت نفت سراسری چین از یک سرمایه‌گذاری مشترک گاز طبیعی در ایران به علت مشکلات کانال بانکی صرف‌نظر کرد.
محور جدید ایران و چین همانند ائتلاف نوظهور چین- روسیه ریسک‌های قدرت‌های اقتدارگرا را نشان می‌دهد. لازم است که انزواگرایان آمریکایی ایالات متحده را به نیمکره غربی عقب بکشند و «حوزه‌های نفوذ» را در آسیا به چین، در اروپای ژاپنی (شرقی؟) به روسیه و در خاورمیانه به ایران بسپارند. اما این قدرت‌ها صرفاً تسلط منطقه‌ای را نخواهند پذیرفت. آنها بر اساس مخالفت با ارزش‌های غربی همکاری می‌کنند و این هشدار بزرگتری از محور ایران- چین است.