غلامعلی خوشرو که سابقه نمایندگی ایران در سازمان ملل را در کارنامه خود دارد، در دولت اصلاحات «معاون حقوقی و بین‌الملل وزیر خارجه» و همچنین معاون «آموزش و پژوهش وزارت خارجه» بوده است. او ضمن یادداشتی که دیپلماسی ایرانی منتشر کرده، نوشت: اجماع داخلی در آمریکا بر آن قرار گرفته که با تشدید فشارهای همه‌جانبه سرعت رشد اقتصادی و فناوری در چین را مهار کند. در این روند بحران کرونا و نزدیک شدن انتخابات در آمریکا تنش‌ها را تشدید کرده است. ایران باید با دوراندیشی از فرصت ایجاد شده در جهت تامین منافع ملی خود بهره‌برداری کند.
بهبود وضعیت مالی طبقه پایین و افزایش تعداد طبقه متوسط، بازار مناسبی را برای شرکت‌های رو به رشد و نوظهور فناوری دیجیتال در چین فراهم می‌سازد.
بر این تغییرات بنیادی باید رشد سریع اقتصاد دیجیتال در چین را هم افزود که برآورد می‌شود، شامل حدود 30 درصد تولید ملی شود. امروزه از 20 شرکت بزرگ اینترنتی جهان، 9 شرکت چینی هستند. به همین دلیل تحریم شرکت بزرگ هوآوی از سوی آمریکا به یکی از اصلی‌ترین حوزه‌های اختلاف میان چین و آمریکا تبدیل شده است.
آمریکا اقداماتی داخلی و خارجی علیه چین سامان داده است. در حوزه روابط بین‌الملل اختلاف چین و آمریکا در شورای امنیت مانع از آن شد تا اقدامی جهانی در مقابله با کرونا، طراحی شود.
فاز اول توافق تجاری که در 15 ژانویه توسط ترامپ، امضا شد، چین را ملزم کرده در مدت دو سال آینده 52/4 میلیارد دلار گاز طبیعی مایع، نفت خام، فرآورده‌های پالایشی و زغال سنگ خریداری کند. اما با تصویب قانون امنیت ملی از سوی دولت چین برای هنگ‌‌کنگ، تنش‌ها میان دو کشور بالا گرفته است.
در حالی که چین بازار مالی 45 تریلیون دلاری‌اش را به روی بازیگران بین‌المللی باز می‌کند، یک هیئت مشورتی کنگره آمریکا، درباره خطرات سرمایه‌گذاری آمریکایی‌ها در این بازار، از جمله تلاش شرکت‌هایی چون «جی‌جی مورگان چیس» و «گلدمن ساک» برای توسعه فعالیت‌هایشان در چین هشدار داد. سنای آمریکا نیز لایحه‌ای را تصویب کرد که جذب سرمایه‌گذاری توسط کمپانی‌های چینی در آمریکا را محدود می‌کند.
دولت آمریکا نیز در حال بررسی ممنوعیت سرمایه‌گذاری صندوق‌های بازنشستگی دولتی این کشور در چین است. رقابت همه‌جانبه آمریکا و چین می‌تواند فرصتی برای ایران در راستای تامین منافع خود علی‌رغم تحریم‌های یکجانبه فراهم آورد. شبه باوری در میان برخی مقامات چینی وجود دارد اینکه نگاه ایران به چین، به عنوان other alternative یا گزینه دیگر است. بدین معنی که مادامی که ایران با اروپا روابط سیاسی و اقتصادی خوبی دارد، توجهی به چین ندارد و زمانی به چین نگاه راهبردی خواهد داشت که دستش از طرف غربی کوتاه شده باشد. بنابراین چینی‌ها نسبت به تحولات آینده رابطه با ایران به دیده تردید می‌نگرند. سفر وزیر خارجه ایران به چین و تقدیم یادداشت رسمی به مقامات آن با تاکید بر همکاری‌های بلندمدت 25 ساله راهبردی، تکنولوژیک و اقتصادی صورت گرفت.
کمک‌های متقابل مردمی و دولتی چین و ایران در بحران کرونا، شرایط بهتری برای همکاری دو کشور فراهم آورده و فصل جدیدی برای همکاری مشترک گشوده است.
این یک فرصت مناسب برای ایران است تا روابط خود را با چین گسترش داده و به خصوص در حوزه همکاری‌های بهداشتی و راهبردی و تهاتر نفت بیش از پیش فعال شود. در این شرایط باید سطح روابط با چین را ارتقا داد تا در چالش‌های موجود با غرب نیز بتوان از اهرم‌های سیاسی و اقتصادی قوی‌تری برخوردار بود.