حکایت این روزهای کشور ما در مواجهه با بحران «کرونا» بی‌شباهت به روزهای جنگ و دفاع مقدس نیست.
صنوبر محمدی، در سایت فاش نیوز نوشت: دلم برای روزهای رفته تنگ است. روزگار عرق جبین و نان حلال. روزگار مهربانی، روزگار ایثار، فداکاری و از خودگذشتگی. حکایت این روزهای کشور ما در مواجهه با بحران «کرونا»بی‌شباهت به روزهای جنگ و دفاع مقدس نیست. با این تفاوت که زمان جنگ «همه»یکصدا و متحد لباس رزم برتن داشتند. مردان، جوانان و نوجوانان در خط مقدم جبهه با دشمن به نبرد بودند و زنان و میانسالانی که پای رفتن نداشتند در پشت جبهه، شبانه‌روز کمک حال رزمندگان اسلام بودند.
 ایثار و فداکاری حرف اول بود و کسی به خود نمی‌اندیشید. پیرزن روستایی تنها دارایی زندگی‌اش را که تخم مرغی بیش نبود با اخلاص تقدیم جبهه می‌کرد و آن رزمنده جنگ نیز آذوقه اندک خود را با دوست همرزمش تقسیم می‌کرد تا مبادا او گرسنه بماند. چه بسیار لب‌های سوخته از عطش و قمقمه مملو از آبی که هیچ رزمنده‌ای حاضر به نوشیدن آن نمی‌شد مبادا که برادر همرزمش عطش بیشتری داشته باشد و دست آخر همه با هم لب تشنه به شهادت می‌رسیدند.
 اوج ایثار و فداکاری در حملات شیمیایی دشمن نمود بیشتری پیدا می‌کرد. زمانی که هیچ رزمنده‌ای حاضر به نجات جان خود نبود تنها با چفیه صورتش را می‌پوشاند و ماسک خود را با عشق و مهربانی به دیگری هدیه می‌کرد... و دست آخر رد پای همان روزهاست که امروز بر پیکر جانبازان جوانمرد و فداکار شیمیاییمان هویداست.
ایثار و فداکاری برای اهلش، دیروز و امروز نمی‌شناسد. چرا که پزشکان و پرستاران، دیروز در خط مقدم جبهه یاری رسان مجروحان و آسیب دیدگان جنگ بودند و امروز نیز با روحیه ایثارگری همچون گذشته در جبهه خدمت رسانی، شبانه‌روز درتلاشند تا سلامتی را به هموطنان گرفتار در دام «کرونا» بازگردانند.
و چه بسیارند جانبازان و ایثارگران عرصه دفاع مقدس که پس از پایان جنگ و در دوره سازندگی نیز با وجود مشکلات عدیده خود، از مشکلات دیگر هموطنان نیزغافل نبوده و ایثارگری اجتماعی را به اعلی‌ترین درجه خود رسانده و درشرایط سخت سیل و زلزله یاری‌رسان همنوعان خود بوده و هستند.
 اگرچه ذات جنگ نازیباست و تبعات بسیارسنگین آن بر ملت و کشورمان پوشیده نیست اما قطع به یقین سهم بزرگی در ایجاد همدلی و مهربانی قلوب ملت نیز داشته است. آن روزها سفره‌های ساده و حلال با اندک اطعامی، برکت و شکرگذاری فراوانی را در پی داشت، اما امروز لقمه‌های شبهه ناک کاری کرده که ایثار و فداکاری و گذشت دیروز، جای خود را به خودخواهی، منفعت‌طلبی و مال اندوزی سیری ناپذیر عده‌ای سودجوی زیاده خواه اهالی دلبسته به بازار مکاره دنیا داده است.
فداکاری رزمنده دیروز اهدای ماسک به همرزم خود بود و امروز احتکار ماسک و فروش آن به قیمت جان، به دست عده‌ای محتکر از خدا بی‌خبر که درد هموطن برایش معنایی ندارد، داغ و درد دیگری است که این روزها بر قلبمان بسیار سنگینی می‌کند.
گرچه روزگار جالبی نیست اما دیر یا زود بحران «کرونا»نیز از جامعه مان رخ برمی بندد اما هرکدام از ما درمقابل این میهمان ناخوانده مسئولیم، پس نامهربانی را به مهربانی بدل سازیم و با ترجیح دیگران برخود، به شان انسانی یکدیگر احترام بگذاریم.