محمدبن اسماعیل علوی می‌گوید: امام عسکری(ع) را زمانی در نزد علی بن نارمش که یکی از دشمنان سرسخت آل محمد(ص) بود، زندانی کردند. او مردی زشت‌خو و بدسیرت ]بود[ و با خاندان علی(ع) عداوتی دیرینه داشت. از طرف خلیفه به او دستور داده بودند که هر چه می‌تواند امام(ع) را اذیت کند و بر او سختگیری نماید. اما ابهت، هیبت و جلالت امام(ع) و حالات عرفانی و معنوی آن حضرت چنان آن مرد شقاوت‌پیشه را متحول کرد- با اینکه حضرت عسکری(ع) بیش از یک روز در زندان او نبود- که صورت خود را به احترام حضرتش بر خاک می‌نهاد و سر خود را بالا نمی‌گرفت، و همراهی یک روزه این مرد با پیشوای یازدهم، رفتار و گفتارش را عوض نمود و حضرت عسکری(ع) را در منظر او نیک‌ترین مردم قرار داد.»[1]
____________________
1- کشف‌الغمه، ج 3، ص 286