محسن هاشمی در روزنامه آرمان نوشت: موضوع تجمعات اعتراضي يک بحث پيچيده است. در کشورهاي توسعه يافته روش اين است که افراد در يک نقطه تجمع نمي‌کنند. در يک کشور فقط جايي به نام هايدپارک کرنر است که آنجا اجازه تجمع نمي‌دهند ولي هر فردي مي‌تواند يک پيت زير پايش بگذارد و هر حرفي خواست بزند، به هر کسي خواست فحش بدهد، هر اعتراضي را بيان کند ولي نبايد اين تجمع از يکي دو نفر بيشتر شود. اجازه تجمع هم در هايدپارک کرنر به کسي نمي‌دهند.
در کشورهاي توسعه يافته هم اگر شما بخواهيد تجمع کنيد، نامه‌اي را به محل مورد نظر مانند وزارت کشور يا استانداري مي‌نويسيد و مي‌گوييد من مي‌خواهم به اين دليل تجمع کنم. تعداد تجمع‌کنندگان را هم مشخص مي‌کنيد تا آنها بدانند از لحاظ امنيتي با چه تعدادي از تجمع‌کنندگان روبرو هستند و شعارها و دليل تجمع را مي‌نويسي آنها در شوراي امنيت خودشان درخواست شما را مطرح کرده و مجوز تجمع و حتي مجوز تبليغات براي تجمع مي‌دهند. اصولا در مکان مشخص شده تجمع مي‌کنند. يکي مي‌خواهد جلوي کارخانه، ديگري در مقابل مجلس و ديگري در برابر شوراي شهر تجمع مي‌کنند. افراد مي‌آيند و شعار مي‌دهند و پليس هم حضور پيدا مي‌کند و امنيت افراد را تضمين مي‌کند. مسئول هر تجمعي مشخص است تا اگر اتفاقي در آنجا افتاد، پاسخگو باشد. اين روش سال‌ها در کشورهاي پيشرفته انجام مي‌شود و اگر ما هم در کشورمان انجام دهيم، عمل مثبتي است.
اين کار را مي‌شود همينجا هم انجام داد. قانون اين کار را در کشور داريم. الان هر کسي مي‌خواهد تجمع کند، مي‌تواند نامه بنويسد به شوراي امنيت شهرستان. متاسفانه اين بند از قانون درست اجرا نمي‌شود و اگر درست اجرا مي‌شد، ما مانند بسياري از کشورها اين مشکلات را پيدا نمي‌کرديم. اين که بگويند ما نقطه‌اي را در شهر مشخص کنيم تا هر گروهي خواست برود به صورت انبوه آنجا بايستد و هر کار خواست کند، در هيچ جاي دنيا اين اجازه را نمي‌دهند.