یکی از کسانی که میرزا جواد آقا ملکی تبریزی را زیارت کرده و از روح بلند و الهی او بهره برده است، می‌گوید: «حاج میرزا جواد آقا روزی پس از پایان درس، عازم حجره یکی ازطلبه‌های مدرسه دارالشفاء شد،من نیز خدمتش بودم ،به حجره آن طلبه وارد شد و پس از به جای آوردن مراسم احترام و اندکی جلوس برخاست و حجره را‌ترک گفت. در بین راه علت این دیدار آن هم از سوی ایشان و رفتن به حجره یکی از طلبه‌ها را پرسیدم، در پاسخ فرمودند: شب گذشته هنگام سحر، فیوضاتی بر من افاضه شد که فهمیدم از ناحیه خودم نیست و چون توجه کردم، دیدم این آقای طلبه به تهجد برخاسته و در نماز شبش به من دعا می‌‌کند و این فیوضات، اثر دعای اوست. این بود که به‌خاطر سپاسگزاری از عنایتش به دیدارش رفتم.»
*  رساله لقاءالله، مقدمه، ص 5.