این روزنامه حامی ‌دولت نوشت: «سخنگوی محترم دولت و برخی مقامات اجرایی از تصمیم اخیر دولت در افزایش قیمت بنزین به‌عنوان فداکاری رئیس محترم ‌جمهور یاد کرده‌اند. به گفته آنان آقای روحانی پذیرفته محبوبیت خود را قربانی مصالح اقتصادی کند. فارغ از اینکه چقدر این تصمیم ناشی از یک انتخاب یا از سر ناچاری بوده، اما ‌‌ای کاش این فداکاری در دورانی انجام می‌شد که محبوبیت دولت به مراتب بیشتر از این روزها بود.
اتفاقا همان محبوبیت می‌توانست سرمایه سیاسی و اجتماعی دولت برای کنترل اعتراضات باشد و ثانیا شرایط سیاسی و اقتصادی هم مساعد چنین جراحی‌های دردناکی بود. قطعا واقعی کردن قیمت بنزین (و همین‌طور دیگر حامل‌های انرژی) تصمیمی ‌صحیح است که باید زودتر از اینها انجام می‌شد. اما اغلب کارشناسان اقتصادی معتقدند دولت باید از سال ۹۴ اصلاح تدریجی قیمت انرژی را آغاز می‌‌کرد... اگر دولت در همان زمان روند افزایش قیمت حامل‌های انرژی را سالانه به قدر تورم (یعنی مثلا ۱۰ درصد) آغاز کرده بود، اکنون حتی بدون نیاز به سهمیه‌بندی، قیمت بنزین رشد ۸۰ درصدی داشت بدون آنکه اعتراضی ایجاد شود و نیازی به تلاطمات سیاسی و اقتصادی باشد.
اما دولت در آن زمان این کار را نکرد و به‌رغم اصرار برخی مشاوران و مدیران اقتصادی دولت قبل حتی حاضر نشد به میزان افزایش یارانه نقدی، قیمت بنزین را افزایش دهد. البته طبیعی بود که واقعیات اقتصادی را نمی‌توان نادیده گرفت و دولت به هر حال زمانی ناچار به واقعی کردن قیمت بنزین می‌شد.
البته باید از این تصمیم دولت چون منطبق بر مصالح اقتصادی کشور است، دفاع کرد؛ اما‌‌ ای کاش رئیس محترم دولت و مشاوران و معتمدان ایشان از این تجربه درس بگیرند و تصمیمات دردناک را آن زمانی می‌گرفتند که پشتوانه سیاسی و اجتماعی بهتری داشتند و اوضاع اقتصادی هم مساعدتر بود. پیش‌بینی واکنش شدید جامعه به افزایش قیمت بنزین کار دشواری نبود. با نرخ تورم حدود ۳۰ درصد، رشد اقتصادی منفی، نرخ بیکاری بالا و از همه مهم‌تر چشم‌انداز اقتصادی نه چندان روشن، واضح بود که افزایش قیمت بنزین آن هم با این آهنگ شدید با واکنش تند جامعه روبه‌رو خواهد شد. اما می‌شود فهمید که دولت چاره‌ای جز این تصمیم نداشت و در این انتخاب ناگزیر، تنها چیزی که نیست «فداکاری» است‌، ‌ای کاش دست‌کم «یادگیری» در آن باشد».