اسفند 1392 در استانبول جلسۀ دیگری بین اعضای کمیتۀ مشورتی سایپ و حسین انجام شد. در این جلسه به مسالۀ امنیت فعالیت‌های سایپ در داخل ایران هم پرداخته شد؛ چه‌طور باید از حساسیت نیروهای امنیتی در ایران نسبت به فعالیت شبکه‌های متصل به سایپ کم می‌کردند؟ شرکت آتیه بهار به‌علت همکاری نزدیک با برخی از اعضای خانواده و نزدیکان یکی از مقامات ایرانی چتر مناسبی به نظر می‌رسید. بنابراین قرار شد آتیه بهار رسما فعالیت‌ها را هدایت کرده و سپس به آتیه اینترنشنال در وین گزارش دهد.
در جلسۀ 21 مرداد که در ازمیر ترکیه برگزار شد صحبت از کارهایی شد که باید در حوزۀ روزنامه‌نگاری برای ترویج اهداف سایپ در ایران انجام می‌شد. قرار شد کتاب‌چه‌ی راهنمای نیروی انسانی نیز تولید شده و برای سازمان‌های مردم نهاد ایرانی، زیر نظر پری نمازی، نیروی انسانی تربیت شود.
در آخرین جلسۀ حسین با سایپ در سال 1395 بحث ریاست‌جمهوری آینده در ایران مطرح شد. گفته می‌شد که در رقابت بین آقایان روحانی و رئیسی، ممکن است انتخابات به دور دوم کشیده شود، اما اگر روحانی با رای بالایی رئیس‌جمهور شود فضا برای رهبری آیندۀ او نیز فراهم می‌شود.
هزینۀ تمام سفرهایی را که برای این جلسات انجام می‌شد سایپ پرداخت می‌کرد. از محتوای این جلسات برمی‌آمد که اساسا بحث اصلی بحث سیاسی بوده و مسائل مربوط به کسب‌وکار، اقتصاد و استارت‌آپ‌ها همگی زیرمجموعه و در خدمت این بحث اصلی قرار داشت. علاوه‌بر جلسات متعدد حسین با مسئولین سایپ، جلسۀ ملاقات دیگری بین حسین با آلن اِیر سخنگوی فارسی زبان وزارت خارجۀ آمریکا و رضا مرعشی مدیر پژوهشی نایاک برگزار شد. در آن زمان بحث اصلی برجام بود و آلن اِیر می‌خواست نظر او دربارۀ نتیجۀ مذاکرات و آثار مترتب بر آن را جویا شود.
حسين هم‌چنین از طرف سایپ مامور شد تا مشکلات امنیتی خواجه پور و سیامک نمازی را پیگیری و در صورت امکان مرتفع کند. سرانجام در 25 اسفند 1395 حسین توسط نیروهای امنیتی کشور بازداشت شد. اما حسين تنها مهرۀ اصلی سایپ در داخل ایران نبود.
مراد، دکترای مهندسی برق از دانشگاه سوییس و فوق دکترا از دانشگاه یو.سی.ال.ای آمریکا داشت که از دهۀ 1370 مدیرمسئول مجلۀ گفت‌وگو نیز بود. مجله‌ای که پروژۀ جامعۀ مدنی و اصلاحات را در ایران شروع کرد. مراد از طریق نشریۀ گفت‌وگو مقالات مورد نظر سایپ در ایران را منتشر می‌کند و به بیژن خواجه‌پور مشاوره می‌دهد. او در واقع مغز متفکر شبکۀ سایپ در داخل ایران است و با تشکیل آواس توسط بیژن خواجه‌پور، مراد ریاست هیئت‌مدیره را به‌دست گرفت. شرکت آواس به جمع‌آوری آمار از شهرداری‌های مناطق فقیرنشین تهران و مسائلی مانند مشکلات زنان و کودکان و معضلات کارآفرینی مشغول بود. علاوه‌بر آن، شرکت آواس پروژه‌ای نیز در زمینۀ آب‌وفاضلاب انجام داده‌است. نکتۀ جالب این‌جاست که حوزۀ انجام این پژوهش، دو استان فارس و سیستان‌وبلوچستان بوده‌است که با مشکلات آبی گسترده‌ای رو‌به‌رو هستند. تمام اطلاعات این پژوهش‌ها به سایپ منتقل می‌شد.
علاوه‌بر مدیریت مراد در شرکت آواس او نشریه‌های متعددی را اداره می‌کند و شخصیت ذی‌نفوذی در فضای جامعۀ مدنی ایران است. موسسه‌ی جمهور فرهنگ، انجمن مدنی یک شهر، نشریۀ گفت‌وگو، نشریۀ شیرازۀ کتاب، تنها بخشی از فعالیت‌های مراد هستند که در راستای اهداف غرب در ایران انجام می‌شود. مراد در جلسات محفلی وضعیت نظام جمهوری اسلامی را با ساختمان پلاسکو مقایسه می‌کرد. ساختمانی فرسوده و آمادۀ فروریختن. او در این جلسات به صراحت اعلام کرد: «اینک وارد فازی شده‌ایم که مرحلۀ نهایی است. حالا هر کارتی داریم باید رو کنیم و بریزیم روی میز. همه چیز البته باید سازماندهی شود. نظر دوستان آن‌طرفی ما هم همین است... من برای همین به ایران آمدم تا از هر اتفاق و از هر دلیلی استفاده کنم تا با همۀ ظرفیت‌های مغزم در راستای اهداف‌مان تلاش کنم...»
این سخنان تکان دهنده نشان می‌داد که چه‌گونه سایپ اینک از نیروهای ایرانی برای براندازی نظام به‌عنوان مغز متفکر استفاده می‌کند. پروژۀ سایپ برای تغییر اجتماعی و سیاسی در ایران با نفوذ اقتصادی است. این فعالیت‌ها بخشی از پروژۀ کلی غرب برای جهان اسلام است. پروژه‌ای برای استحالۀ اسلام و این استحاله از درون خانواده آغاز می‌شود.
***
جورج مونبیوت آهنگساز و فعال سیاسی انگلیسی مقاله‌ای در تاریخ 11 اردیبهشت 1391 دربارۀ امپریالیسم نوین نوشت. نام این مقاله این بود: «امپریالیسم تمام نشد، امروزه اسمش شده قانون بین‌المللی.» امروزه نهادهایی مانند بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول، و خلاصه موسساتی که کشورهای قدرتمند را نمایندگی می‌کنند در پی سلطۀ استعماری در سراسر جهان هستند. اما نکتۀ جالب اینجاست که این صندوق‌ها و موسسات بین‌المللی تنها نیستند. کمپانی‌های بزرگی که بر مبنای تفکر منفعت‌طلبی بی‌حدوحصر بنا شده‌اند در طی قرن بیستم به‌تدریج موسساتی را بنا کرده‌اند که ظاهرا در پی اهداف انسان‌دوستانه، ترویج حقوق بشر و دموکراسی هستند. اما به‌راستی پشت پردۀ این نهادها چیست؟ انسان امروز با صورت جدید استعمار رو‌به‌روست. صورتی زیبا که همان اهداف قدیم را در قالب‌های نو بیان می‌کند. سال 1357 ملت ایران در انقلاب خود، نه تنها علیه استبداد شاه، که علیه استعمار و استکبار همین نهادها برخاست. 13 آبان 1358 با تسخیر لانۀ جاسوسی آمریکا، دست این نهادهای استعماری برای ادامۀ فعالیت در ایران کوتاه شد. جامعۀ انقلابی آن‌روزها هنوز نمی‌دانست که این نهادهای استعماری در پی انتقام دوباره به کشور بازخواهند گشت و اما این‌بار با چهره‌ای جدید.