اشک در چشمانش حلقه می‌زند و می‌گوید: سالها بود که آرزویم رفتن به کربلا بود اما وضعیت طوری بود که ایرانی‌ها حق ورود به کربلا را نداشتند.
ننه سلما ادامه می‌دهد: از زمانی که وضعیت رو بهبود رفت و ایرانی‌ها توانستند به زیارت امام حسین(ع) در کربلا بروند، آرزو داشتم من هم به زیارت آقا بروم.
وی اضافه می‌کند: 2 سال قبل که پسر بزرگم از روی پشت‌بام افتاد و کمرش آسیب دید از ته دل دعا کردم و نذر کردم اگر خوب شد پای پیاده به زیارت کربلا بروم.
ننه سلما می‌افزاید: دوا و دکتر پسرم را مرتب ادامه می‌دادیم و مرتب او را برای درمان به شیراز می‌بردیم و می‌آوردیم تا اینکه اربعین همان سال با تجویز یک آمپول و چند تا قرص پسرم رو به بهبودی رفت و یک هفته بعد هم توانست از سر جا بلند شود.
این مادر دردمند ادامه می‌دهد: امام حسین(ع) و برادرش ابوالفضل(ع) صدای یک مادر را شنیده بودند و مرادم را داده بودند و حالا نوبت من بود که نذرم را ادا کنم.
وی می‌افزاید: اربعین پارسال تصمیم گرفتم که نذرم را ادا کنم و با جمعی از اهالی روستا که می‌خواستند پیاده به کربلا بروند، راهی سفر شدم و پا به پای زائران در مراسم پیاده‌روی اربعین شرکت کردم.
وی اضافه می‌کند: به کربلا رفتیم، زیارت کردیم و برگشتن با اتوبوس از مرز، مسیر بازگشت را در پیش گرفتیم اما آثاری از خستگی در ما نبود و این را جز عشق به حسین(ع) نمی‌توانم چیز دیگری بنامم.