روزنامه شرق با اشاره به سخنان انتقادی کرباسچی علیه خاتمی نوشت: این سخنان اگرچه در وهله نخست انتقاد خاتمی تلقی شد و برخی چنین تحلیل کردند که او و شاید حزب کارگزاران بنای عبور از خاتمی و حتی اصلاحات را در سر دارند اما با کمی تدقیق مشخص بود که سخن کرباسچی ناظر به مصداق نیست و معطوف به جایگاه رهبری در اصلاحات است؛ چنانچه هم خود او و هم دیگر اعضای کارگزاران در گفت‌وگوهایی تکمیلی برای این مهم اشاره کردند. البته طرح موضوع اخیر چندان جدید هم نیست؛ اما انتقادهایی مانند نبود مانیفست مشخص در این جبهه، حزبی عمل نکردن احزاب اصلاح‌طلب، پاسخگو نبودن جبهه اصلاحات نسبت به عملکرد افرادی که در لیست‌های انتخاباتی قرار می‌گیرند و بازتولید نکردن نیروی انسانی خود حکایت از نبود یک «رهبری» منسجم در این جریان دارد.
آنچه در بازخوانی روند طی شده خاصه پس از رخدادهای سال 88 مشاهده می‌شود، این است که احزاب اصلاح‌طلب بیشتر معطوف به شخصیت‌های اصلاح‌طلب و هدف این شخصیت‌ها عموماً ناظر به حضور در قدرت رسمی سیاسی شد.
این روند آنقدر گسترش یافت تا آنکه اخیراً شخص خاتمی از این پس «تکرارها» را اثربخش ندانست اما بازهم طیفی از اصلاح‌طلبان با فشار به او خواستار ادامه سناریوی قبلی شدند. غفلت از «جریان بودن» و میل به قدرت رسمی در میان برخی اصلاح‌طلبان اگرچه در این سال‌ها به لحاظ کمی اصلاحات را پیروز انتخابات کرد اما در عین حال کاهش اعتماد عمومی را به بار آورد؛ زیرا آنان که کمیت را جایگزین کیفیت کردند، توجه به کارکرد ضعیف نمایندگان غیر تشکیلاتی و کم‌سابقه نداشتند. این استراتژی‌های نسبتاً نادرست سراسر وظایف یک جبهه را به ذهن متبادر می‌کند، با این تفاوت که تصمیم‌گیرندگان و پیشنهاددهندگان به مثابه یک رهبر جریان سیاسی مسئولیت تصمیمات خود را برعهده نگرفتند و احتمالاً نمی‌گیرند و در ابعاد کلی خاتمی به عنوان مسئول ناکارآمدی‌های افراد منتسب به جهبه اصلاحات معرفی می‌شود.
در مجموع اگرچه دغدغه کرباسچی درست است و نبود رهبری در جبهه اصلاحات فقدان مهمی است اما شاید اساساً زمینه‌های تعیین آن وجود ندارد.