یک اعتراف:
رسانه‌های مجازی؛ تیر خلاص برای کودن‌شدن انسان(اخبار ادبی و هنری)
یکی از رسانه‌های خارجی بر اساس تحقیقات به عمل آمده توسط کارشناسان و محققین طی گزارشی نوشت که رسانه‌های مجازی باعث از دست‌رفتن حافظه و کودن‌شدن انسان می‌شود.
این رسانه خارجی طی گزارشی تحت عنوان «صنعت فرهنگی و کابوس فارنهایت 451» ضمن اشاره به‌نظریه «هایدگر» مبنی اینکه تکنولوژی عرصه را به حافظه تنگ کرده، اعتراف کرد: اینک معضل بسیار فراتر از زمان‌هایدگر است و ادامه داد:
«...اگر امروز تلفن‌های همراه‌مان گم شود، تقریباً دسترسی‌مان به دوستان و آشنایان‌مان یکسره قطع می‌شود. صنعت اتومبیل‌سازی دارد به نقطه‌ای می‌رسد که جای چندانی برای فراگیریِ رانندگی برای انسان باقی نمی‌ماند. حتّی جی پی اس چنان رایج شده است که چیزی نمانده آدمی حسّ جهت‌یابی‌اش را به کلّی از دست بدهد. همه اینها چنان به سرعت وارد زندگی‌مان شده و می‌شوند که ما به ناچار بخش بزرگی از حافظه خود را به آنها واگذار کرده‌ایم...»
نویسنده گزارش ضمن ابراز وحشت و هراس از رسیدن بشر امروز به وضعیتی که در رمان «فارنهایت ۴۵۱» اثر «ری برادبری» برایش تصویر شده بود، جامعه امروز را هم مانند فضای رمان مذکور از نظر تکنولوژیک واجد پیشرفت‌های خارق العاده ولی به سرعت در شُرُفِ از دست‌دادن حافظه‌اش می‌داند.
در ادامه گزارش یاد شده آمده است:
«... فضاهای مجازی نظیرِ فیس‌بوک، توییتر، واتس‌آپ، تلگرام و… سطح نگارش و البته خوانش را به چنان درجه نازلی کشانده است که اعضای فعّالِ این فضاهای مجازی، نه تنها «تحمّل» خواندنِ سطری کتاب از هر دست را ندارند که حتّی خواندنِ مقاله متوسّطی در روزنامه برای شان ثقیل می‌نماید...»
شاید ما نتوانیم هایدگر را در حالی که دارد در توییتر پیامی می‌فرستد، تصوّر کنیم. از سوی دیگر ما به نقطه‌ای رسیده‌ایم که دیگر بازگشت از آن، جز به زورِ نیزه و تهدید ممکن نیست. نسل جدیدی از بشر در حال رشد است که ارتباط فرهنگی‌اش با گذشته شدیداً متزلزل شده است.
گزارش یاد شده در پایان می‌گوید:
«... غمِ پایانِ دوره کتاب را خوردن جدا، اما این مصیبت خوانی مسلّماً راه به جایی نمی‌برد. دوران کنونی، دوران فراموشی است. اگرچه ظاهرا برتریِ ناخواسته‌ای که اینترنت نسبت به رسانه‌های جمعی نظیر مطبوعات و تلویزیون دارد، این است که فردیتِ به فراموشی سپرده شده در آن رسانه‌ها می‌تواند اینجا روزنه‌ای برای خودنمایی پیدا کند یعنی هر دریافت‌کننده اینترنت خود یک فرستنده پتانسیل است. اما صنعت ضد حافظه در برابر این تهدید انسانیت نیز بیکار ننشسته است و آخرین نقاط قوت بشر را در همین جا نابود می‌کند: وجود فضاهای مجازی نظیر فیس‌بوک یا توییتر برای همین است که فرستنده‌های بالقوه نَفَس‌شان را آنجا هدر دهند. این فضاها عمدتاًً «سیاه‌چاله‌ها»ی فضای ارتباطات معاصرند...»