امام علی(ع): «... در میان مردم، با نام قاضی به داوری می‌نشیند، و حل مشکلات دیگری را به عهده می‌گیرد، پس اگر مشکلی پیش آید، با حرف‌های پوچ و توخالی و رأی و نظر دروغین،آماده رفع آن می‌شود...
نادانی است که راه جهالت می‌پوید، کوری است که در تاریکی گمشده خود را می‌جوید، از روی علم و یقین سخن نمی‌گوید، روایات را بدون آگاهی نقل می‌کند... به خدا سوگند نه راه صدور حکم مشکلات را می‌داند، و نه برای منصب قضاوت اهلیت دارد! آنچه را که نپذیرد علم به حساب نمی‌آورد، و جز راه و رسم خویش، مذهبی را حق نمی‌داند. اگر حکمی را نداند آن را می‌پوشاند، تا نادانی او آشکار نشود، خون بی‌گناهان از حکم ظالمانه او در جوشش و فریاد میراث بر باد رفتگان بلند است.»
نهج‌البلاغه- خطبه 17