(بدان ای سالک راه خدا!) وقتی انسان حالت خود‌بزرگ‌بینی در مقایسه با دیگران پیدا می‌کند، این طور نیست که خود‌بزرگ‌بینی (و تکبر) او نسبی (و جزئی) باشد... بلکه در این رابطه کل روح خودش را برتر می‌بیند... درست است که روح در یک رابطه خاصی (مانند: علم، ثروت، قدرت و...) این بیماری را پیداکرده است، اما این بیماری طوری نیست که فقط در آن رابطه تاثیر بگذارد، (بلکه) روی کل روح اثر می‌گذارد. مجموعه روح، خودبین و خود بزرگ‌بین است. مثلا اگر کسی در رابطه با مال، حالت خود‌بینی پیدا کند، کل این روح خودبین است، نه اینکه با ثروتمند دیگری مواجه بشود... اگر به عیادت یک بیمار می‌رود... دلش می‌خواهد که حرف او مقدم باشد. چرا؟ چون پولدار است. در یک مرکز معنوی (مسجد) می‌رود که معیار معنویات است، دلش می‌خواهد که او را یک طور دیگری تحویل بگیرند. چرا؟ چون پول دارد... در هر کجا که می‌رود همین است.(1)
ـــــــــــــــــــــــــــ
1- اخلاق ربانی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)، ج 7، ص 56