غلامعلی جعفرزاده در روزنامه آرمان نوشت: اعضای فراکسیون امید باید از آقای عارف مسئولیت‌پذیر باشند و در اظهارات‌شان افراد دیگر را زیر سوال نبرند. فراکسیون امید از اول می‌دانست که تعداد فراکسیون صد نفر بوده و بدون ائتلاف با فراکسیون دیگر پیروز نمی‌شوند، اما از همان ابتدا بر نیروی خود تکیه کرد؛ اتفاقی که مسبوق به سابقه بود. حال که در این انتخابات شکست خوردند و کرسی نایب رئیسی را از دست داده‌اند به جای محکوم‌کردن سایرین، باید خود را سرزنش کنند؛ چرا که اگر فراکسیون امید به رای مستقلین نیاز داشت با این فراکسیون ائتلاف می‌کرد. وقتی آقای عارف حتی حاضر نشد با رئیس فراکسیون مستقلین آقای جلالی صحبت کند و وی را به آقای حسین‌زاده حواله داد، مستقلین باید چه می‌کردند؟ خودمان بیش از آنها از رای نیاوردن آقای مطهری ناراحت هستیم، اما وقتی با مستقلین برخورد تحقیرآمیز صورت می‌گیرد که گویی نیروی فراکسیون امید هستند، به اعضای فراکسیون بر می‌خورد. هرچه خواستیم از اعضای فراکسیون دلجویی کنیم که از آقای مطهری حمایت کنند نشد. آقای پزشکیان نیز قومیتی رای آورد و رای او از جانب فراکسیون امید نبود.
در مجموع رویکرد آنها موجب شد کرسی مهمی چون نایب رئیسی مجلس از دست برود و آقای مطهری نتواند رای بیاورد. مستقلین گرچه با شخص آقای عارف اختلاف‌نظر شدید دارند، اما برای اینکه آقای مطهری بالا بماند و استراتژی ائتلاف حفظ شود حدود 10 روز در پی امیدی‌ها بودند، چون احساس قرابت و نزدیکی بیشتری با آنها داشتند، اما این امیدی‌ها بودند که نخواستند این استراتژی حفظ شود. مشخص است زمانی که فراکسیون امید حاضر نیست بخش مهمی از مجلس را که مستقلین هستند، ببیند و با آنها ائتلاف کند، مسلما آنها نیز رویکرد دیگری اتخاذ می‌کنند. برخی از اصلاح‌طلبان که ادعای خردجمعی و مشارکت عمومی دارند، انحصارگری نشان داده و بدون ائتلاف وارد انتخابات شدند. اگر حرف چنین چهره‌هایی از اصلاح‌طلبان درست بود، آقایان تاجگردون، مطهری وتابش در موضع مخالف آنها صحبت نمی‌کردند.