علیرضا علوی‌تبار در «مشق نو» نوشت: فدرالیسم شکلی از حکومت است که در آن قدرت سیاسی به صورت سرزمینی توزیع شده و به اجرا درمی‌آید. در این شکل از حکومت به‌طور معمول صلاحیت‌ها و اختیارات میان دوسطح از حکومت یعنی حکومت محلی و حکومت مرکزی (فدرال) تقسیم می‌شود.
در جوامعی که از دیرباز برخوردار از یک «ملت» بوده‌اند، ایجاد فدرالیسم، به معنای نادیده گرفتن ریشه تاریخی موفقیت فدرالیسم است. واقعیت تاریخی نشان می‌دهد. «ایران کشوری است با ملت واحد و اقوام متعدد». اگرچه در ایران تنوع قومی وجود دارد اما هویت ملی- تاریخی آن، نیاز به فدرالیسم را منتفی می‌کند. هویت تاریخی ملت ایران سه رکن اصلی دارد: زبان فارسی، تشیع و محدوده سرزمینی، و شکل‌گیری و تداوم این عناصر هویت‌ساز، حاصل همدلی و همراهی و مشارکت تمامی اقوام ایرانی بوده است.
وی می‌افزاید: هیچ رابطه ضروری میان فدرالیسم و مردم‌سالاری وجود ندارد. کشورهای متعددی وجود داشته و دارند که به‌رغم آنکه حکومت آنها شکل فدراتیو دارد، اما از مردم‌سالاری سیاسی بی‌بهره هستند؛ یوگسلاوی سابق، نیجریه، امارات متحده عربی و چین از جمله این موارد بوده و هستند. با توجه به اینکه مفهوم محوری جنبش اصلاح‌طلبی در ایران «مردم‌سالاری» است، می‌توان نتیجه گرفت هیچ ارتباط درونی و ضروری میان اصلاح‌طلبی و دفاع از فدرالیسم وجود ندارد.
یادآور می‌شود اخیراً جواد طباطبایی نیز خاتمی را به خاطر این سخنان نکوهش کرده و از وی خواسته بود درباره موضوعاتی که سررشته و سواد ندارد اما می‌تواند منجر به ایجاد چالش‌های امنیتی برای سرزمین ایران شود، اظهارنظر نکند.