خاصيت اعيانيت و‌ اشرافيت به اصطلاح و رفاه اين است كه چون هميشه خوف اين مطلب كه نبادا از اين مقام، پايين بيايم و نبادا يك لطمه‏اى به ‌اشرافيت من بخورد، اين خوف، اسباب اين مى‏شد كه نسبت به زيردست‏ها ظالم و نسبت به بالادست‏ها توسرى‌خور باشد. يك نفر كه نخست‌وزير بود، وزير بود و در تاريخ، در طول تاريخ از كسانى‏ بود كه متكفل امور كشور بود، نسبت به زيردستان با تمام معنا ظلم مى‏كرد- به حسب نوع البته- ولى وقتى مواجه مى‏شد با يك سفارتخانه خارجى، كمال ذلّت را داشت.
صحيفه امام؛ ج‏18؛ ص 30 | جماران؛ 11 مرداد 1362