روزی امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) وارد اتاق مادرش، حضرت زهراء(علیها السلام) گردید، دید که مادرش در حال رکوع نماز است و برای مردها و زن‌های مومن با ذکر نامشان دعا می‌کند. گوش کرد، که دید مادرش فقط برای دیگران دعا می‌نماید و برای خویش، هیچ دعائی نمی‌فرماید، جلو آمد و اظهار داشت: ای مادر! چرا مقداری هم برای خودت دعا نمی‌کنی همان طوری که برای دیگران دعا می‌نمائی؟
حضرت زهراء(سلام‌الله علیها) پاسخ داد: ای فرزندم! اول ما باید به فکر نجات همسایه باشیم و سپس برای خود تلاش و دعا کنیم.(1)
و در حدیثی وارد شده است که: دعای مومن در حق دیگران مستجاب می‌شود و موقعی که انسان در حق دیگران و برای دیگران دعا کند، ملائکه الهی برای او دعا خواهند کرد، که حتما، دعای آنها مستجاب خواهد شد.
ـــــــــــــــــــــــــــــ
1- بحارالانوار، ج 43، ص 81