هادی حجازی‌فر در فضای مجازی نوشت: «نمی‌توانم به چشم‌ها و ذهن‌هایِ آن همه سرباز که به جاده دوخته شده بود فکر نکنم‌. به رویاها و امیدهایی که در تنهایی شب و لایِ آن کجاوهِ آهنی با جاده یکی می‌شدند. به دست‌ها و آغوش‌هایی که برایِ عزیزانِ چشم به راهشان تمرینِ مهربانی می‌کردند. به مرزبانانِ گمنامی که باعثِ شرف و غرورِ وطن‌دوستان واقعی هستند. وطن‌دوستانی که بی‌هیچ ملاحظه ، سیاسی کاری و یکی به نعل و یکی به میخ زدن‌، باورشان را فریاد می‌کنند. برایِ آنانی که تساهل و تسامح را در هر وادی می‌خواهند جز مَرزهایشان. در اندوه و خشمِ‌تان شریکیم و برایِ تحمل جایِ خالی این بیست و هفت عزیزمان صبر آرزومندیم هر چند می‌دانم به عنوان پدر‌، مادر‌، همسر‌، فرزند و.. تا ابد این زخم تازه خواهد ماند‌. عشق داغی است که تا مرگ نیاید نرود‌. تسلیت.
پ.ن‌: به زعم من، سپاهی، ارتشی، دانشمند، پزشک...‌ و حتی هنرمندی که برای مملکت و مردمش زحمت می‌کشد سرباز وطن است.»