راضیه محمدزاده

شرمنده‌ایم به خاطر غفلت و سستی و لغزش‌هایمان؛
آن گونه که از محضر اساتید و بزرگان آموختیم، کسب «معرفت» به امام زمان و تقویت «ایمان و باور قلبی» به حضرت و در پی آن شکفتن و بالیدن «محبت و عشق» نسبت به وجود مقدس حضرت ولی عصر(عج)؛ مهم‌ترین وظیفه و مسئولیت یک منتظر واقعی است.
ضرورت شناخت وظیفه کنونی
پس باید در این راه قدم بگذاریم و در پی شناخت ومعرفت هر چه بیشتر نسبت حضرت گام برداریم، این معرفت و شناخت از طریق قرآن و روایات اهل‌بیت(ع) میسر می‌شود. با رجوع به آیات و روایات به این معارف دست خواهیم یافت، اما این تنها کافی نیست، بلکه شناخت وظیفه کنونی هر فرد و ایفای نقش او به عنوان یک «منتظر» مسئله مهم‌تر و اصلی‌تری است.
اینکه من بدانم، هم اکنون امام عصر و زمان من، چه توقع و انتظاری از من دارد، این موضوع و چالش اصلی زندگی من باشد.
هر فردی در هر موقعیتی که هست، دختر، پسر، به عنوان فرزند؛ زن به عنوان یک مادر و... هر کدام از ما، چه وظیفه و مسئولیتی در حال حاضر، نسبت به حضرت ولی‌عصر(عج) داریم و آیا به این وظایف عمل می‌کنیم؟!
پس از کسب «معرفت» و به دنبال آن «محبت» نسبت به امام زمان(عج)، مسئله «پیروی و اطاعت» از آن حضرت مطرح می‌شود.
به راستی شیعه راستین و منتظر حقیقی حضرت حجت(عج)، جز با پیروی از آن بزرگوار،  خواهد توانست در صف یاران ایشان قرار بگیرد؟!
مگر نه این است که رسول خدا(ص) فرموده‌اند: «خوشا به حال کسی که به حضور «قائم» برسد، در حالی که پیش از قیام او نیز، پیرو او باشد». (بحارالانوار، ج 52، ص 130)
برای پیروی و اطاعت از آن حضرت، نیاز به خودسازی و تزکیه نفس و پالایش روحی و معنوی خویش خواهیم داشت. شیعه واقعی امام و پیرو و مطیع امر حضرت، جز با تقوی و خلوص نیت و صفای باطن نخواهد توانست دراین مسیر گام بردارد.
با نگاهی به زندگی یاران و شیعیان ائمه(ع) در طول تاریخ، درمی‌یابیم خصوصیت برجسته همگی آنها تقوای الهی، عرفان و اخلاص آنها در عبادت پروردگار و اطاعت از ولی امرشان بوده است.
حضرت آیت‌الله بهجت می‌فرمایند: «تا رابطه ما با ولی‌امر، امام زمان(عج) قوی نشود، کار ما درست نخواهد شد. و قوت رابطه ما با ولی‌امر(عج) هم، در «اصلاح نفس» است. (جرعه وصال، چکیده‌ای از اندیشه‌های آیت‌الله بهجت، ص 30)
برای تزکیه و اصلاح نفس، در زندگی‌مان کلید گمشده‌ای داریم به نام «اخلاص». شاید بتوان گفت که اکثریت ما شیعیان محبین ائمه اطهار(ع)، نسبت به مفاهیم دینی و معارف آن، آگاهی و دانش لازم داریم ولی یقین و باور قلبی‌مان، با خلل و اشکال روبه‌روست.
مثلا هنگام مواجهه با مشکلات، از یاد می‌بریم که توکلمان باید بر خدای قادر متعال باشد؛ فراموش می‌کنیم که امام زمانمان نسبت به ما شیعیان حاضر و ناظر و مهربان و رئوف است. مگر خود حضرت در نامه‌شان به جناب شیخ مفید، خطاب به ما شیعیان نفرموده‌اند: «ما در رسیدگی و سرپرستی شما کوتاهی و سستی نمی‌کنیم و یاد شما را از خاطر نمی‌بریم». (الاحتجاج، شیخ طبرسی، ج2، ص596)
این عدم اخلاص در کارها و اعمال روزمره‌مان، نقطه ضعف ایمان ماست. اگر نیت خالصانه و قربه‌الی‌الله در کارهایمان داشته باشیم و اعمالمان را این‌گونه تقدیم محضر حضرت ولی‌عصر(عج) کنیم، ارتباط قلبی ما با وجود مقدس امام، تقویت شده و باعث کمک به اصلاح و تزکیه نفس در وجودمان می‌شود.
این خالصانه شدن برای خدا، سبب تطهیر نفوس ما خواهد شد و امام زمان(عج) پیروان و منتظرانی مخلص را می‌خواهند. همان‌گونه که حضرت آیت‌الله بهجت می‌فرماید: «امام زمان(عج) اشخاصی را می‌خواهند که تنها برای آن حضرت باشند. کسانی منتظر فرج هستند که برای خدا و در راه خدا منتظر باشند، نه برای برآورده شدن حاجات شخصی خود». (جرعه‌وصال، چکیده‌ای از اندیشه‌های آیت‌الله بهجت، ص28)
ویژگی‌های منتظران حقیقی امام عصر(عج)
امام صادق(ع) در توصیف یاران امام عصر(عج) می‌فرماید: «یاران مهدی(عج) مردمانی مقاوم، سرشار از یقین به خدا و استوارتر از صخره‌ها هستند؛ اگر به کوه‌ها روی آورند، آنها را متلاشی می‌کنند» (بحارالانوار، ج52، ص308)
چه کسانی می‌توانند در هنگام ظهور سرشار از یقین و استوارتر از صخره‌ها باشند؟
بدیهی است تنها یارانی می‌توانند این‌گونه باشند که قبل از ظهور آن حضرت، تمرین کرده و در صحنه فعالیت‌های اجتماعی و نبرد دائمی حق و باطل، در جبهه حق حضور فعال داشته باشند و ایستادگی و مقاومت شیطان‌های درونی و بیرونی، ویژگی‌هایی چون شجاعت، عزت نفس، بلند همتی و پاکدامنی را در خود پرورانده باشند.کسی که در عصر غیبت تنها با گریه و دعا سر کند و در صحنه نبرد حق‌طلبان علیه مستکبران حضور نداشته باشد، چنین کسی شجاعت و از جان‌گذشتگی لازم را به‌دست نخواهد آورد و در نبرد سهمگین سپاه امام علیه ستمکاران جهان، صحنه را ترک خواهد کرد.
امام علی(ع) درباره کسانی که با امام پیمان می‌بندند و تبعیت می‌کنند، می‌فرماید:
«امام با این شرط با آنان بیعت می‌کند که در امانت خیانت نکنند، پاکدامن باشند، اهل دشنام و کلمات زشت نباشند، به ظلم و ستم خونریزی نکنند، به خانه‌ای هجوم نبرند، کسی را به ناحق آزار ندهند، ساده‌زیست باشند، بر مرکب‌های گران‌قیمت سوار نشوند، لباس‌های فاخر نپوشند، به حقوق مردم تجاوز نکنند، به یتیمان ستم نکنند، دنبال شهوترانی نباشند، شراب ننوشند، به پیمان خود عمل کنند، ثروت و مال احتکار نکنند و... و در راه خدا به شایستگی جهاد نمایند.» (الملاحم والفتن، سیدبن طاووس، ص149)
حال بیندیشیم که چه کسانی می‌توانند در هنگام بیعت با امام، اهل جهاد و پیکار باشند، پاکدامنی پیشه کنند و اهل زشتی و زشت‌کاری نباشند؟
بدیهی است آنچنان یارانی، باید از سال‌ها قبل از ظهور، با ایجاد آمادگی روحی و معنوی در خویش، «منتظر» حقیقی باشند، البته این آمادگی ابعاد گوناگون علمی، فرهنگی، نظامی و اجتماعی دارد و منحصر به یک ویژگی خاص نمی‌شود. زیرا امام زمان(عج) یارانی توانمند در همه ابعاد می‌خواهد؛ یارانی که بتوانند مسئولیت‌های بزرگ عصر ظهور را بر دوش گیرند.
یاران امام، پیشتازان تحول جهانی و سازندگان تمدن متعالی اسلامی‌اند، پس نگاه ما به مسئله ظهور، باید نگاهی فرامنطقه‌ای و جهانی باشد؛ چرا که حضرت مهدی(عج) آن یگانه عدالت‌گستر جهانی است که با ظهور خویش، حکومت واحدی بر سراسر دنیا به وجود خواهد آورد و وعده‌های الهی را، جامه عمل خواهد پوشاند: «ولقد کتبنا فی‌الزبور من بعد الذکر ان الارض یرثها عبادی الصالحون» (انبیاء/ 105)
امام خامنه‌ای (دام عزه) درباره ویژگی‌های منتظران می‌فرمایند: انتظاری که از آن سخن گفته‌اند، فقط نشستن و اشک‌ریختن نیست؛‌انتظار به معنای این است که ما باید خود را برای سربازی امام زمان(عج) آماده کنیم. سربازی امام زمان(عج) کار آسانی نیست. سربازی منجی بزرگی که می‌خواهد با تمام مراکز قدرت و فساد بین‌المللی مبارزه کند، احتیاج به خودسازی، آگاهی و روشن‌بینی دارد. عده‌ای این اعتقاد را وسیله‌ای برای تخدیر خود یا دیگران قرار می‌دهند؛‌ این غلط است. ما نباید فکر کنیم که چون امام زمان(عج) خواهد آمد و دنیا را پر از عدل و داد خواهد کرد؛ امروز وظیفه‌ای نداریم. نه، به عکس، ما امروز وظیفه داریم در آن جهت حرکت کنیم تا برای ظهور آن بزرگوار آماده شویم. در گذشته کسانی که منتظر بودند، سلاح خود را همیشه همراه داشتند، این یک عمل نمادین است و معنایش این است که انسان از لحاظ علمی، فکری و عملی باید خود را بسازد و در میدان‌های فعالیت و مبارزه آماده کار باشد.» (سخنرانی به مناسبت نیمه شعبان، 81/7/30)
در کنار تمامی مسئولیت‌های سنگینی که در عصر غیبت برعهده یک منتظر واقعی می‌باشد؛ نباید دعای خالصانه برای ظهور امام را فراموش کنیم. در انتظار ظهور بودن، خود از برترین اعمال شمرده شده، زیرا فرج و گشایش واقعی برای دینداران با ظهور آن حضرت حاصل می‌شود.
امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: «منتظر فرج الهی باشید و از لطف الهی مأیوس نشوید و بدانید که محبوب‌ترین کارها نزد خداوند، انتظار فرج است.»
 (الخصال، ج 2،  616)
لازمه این انتظار، جدای از آمادگی فردی و اجتماعی، دعا کردن با صدق نیت و خلوص دل و پیوستگی و دوام در این امر می‌باشد. آنچنان که حضرت آیت‌الله بهجت فرموده‌اند: «راه خلاص از گرفتاری‌ها، منحصر است به دعا کردن در خلوت برای فرج ولی‌عصر(عج)، نه دعای همیشگی و لقلقه زبان... بلکه با خلوص و صدق نیت و همراه با توبه» (جرعه وصال، چکیده‌ای از اندیشه‌های آیت‌الله بهجت، ص 33)