جهان نیوز در یادداشتی نوشت: اگر خاطرتان باشد در پایان هر سال بحث‌هایی مفصل در شبکه‌های اجتماعی در مورد بودجه جدول موسوم به 17 (کمک به موسسات فرهنگی و اشخاص حقوقی غیردولتی) صورت می‌گیرد. کاری به اینکه این مجموعه ها مستحق دریافت چنین بودجه‌هایی هستند یا نه، و اینکه چه می‌کنند یا اصولا چند درصد بودجه‌شان محقق می‌شود ندارم اما حتما مستحضر هستید که طی چند سال اخیر بحث‌های زیادی و تمرکز وسیعی از سوی رسانه‌ها بر روی تک‌تک ردیف‌های این جدول شده است.
دوسوم بودجه کشور به سمت شرکت‌های دولتی سرازیر می‌شود که تقریبا هیچ نظارتی بر آنها نیست و اصلا معلوم نیست که با این بودجه چه می‌شود؟ چه کار می‌کنند؟ کجا خرج می‌شود؟ مدیران این شرکت‌ها چقدر می‌گیرند؟ و... این شرکت‌ها حتی حاضر نیستند به مردم یا نمایندگان مردم در مجلس توضیح دهند که با این بودجه‌ها چکار می‌کنند؟
مجموع بودجه جدول 17 کمتر از 300 میلیارد تومان است اما بودجه شرکت‌های دولتی بیش از «800 هزار میلیارد تومان» است. کاری که رسانه با ما می‌کند همین است. از صبح تا شب جدول 17 را در چشم ما می‌کند و ما هم خیال می‌کنیم که به ریشه رسیده‌ایم اما کسی از بخش اعظم بودجه حرفی به میان نمی‌آورد. بودجه جدول 17 خیلی کمتر از یک هزارم بودجه شرکت‌های دولتی است اما میزان پرداخت رسانه به جدول 17 خیلی بیش از هزار برابر مقداری است که به بودجه شرکت‌های دولتی می‌پردازد.
در این شگرد مخاطبان جملگی مشغول می‌شوند تا کسی از آن 800 هزار میلیارد تومان سؤالی نپرسد. مخاطب فکر می‌کند که آگاه شده در حالی که قربانی چشم‌بندی شده است.
یک تکنیک متداول رسانه‌ها در عملیات روانی «برجسته سازی» است یعنی همین مثال بالا، یک موضوع کم‌اهمیت را آنچنان برجسته می‌کنند تا مخاطب موضوع اصلی را فراموش کند.
برجسته کردن ماجرای کنسرت‌ها و دیوارکشی و کمرنگ کردن مسائل اقتصادی در انتخابات 96، انتقاد تند فلان نماینده از رئیس‌جمهور یا وزیر خارجه، و... از جمله حاشیه‌هایی هستند که بر متن غلبه کرده‌اند.
بنابر برخی آمارها و گزارش‌های دیگر، کل بودجه نهادها و مؤسسات فرهنگی، حداکثر 3 درصد کل بودجه می‌باشد و این در حالی است که بودجه دستگاه‌های دولتی بالای 65 درصد کل بودجه می‌باشد.