تقدیم ۴۰۰۰ شهید به انقلاب، افتخار یکی از محله‌های تهران است. محله‌ای که از نظر وسعت کوچک‌ترین منطقه شهرداری است اما بیشترین تعداد شهدا را نسبت به دیگر مناطق و حتی شهرهای جنگ زده دارد. منطقه 17 تهران که دارالشهدای تهران نامیده شده است.
تا همین چند ماه پیش عکس شهدا زینت بخش میدان اصلی و معروف منطقه یعنی میدان ابوذر و خیابان‌های اطرافش بود اما با تصمیمات جدید شهرداری، عکس‌های شهدا از خیابان‌ها و میادین محله جمع‌آوری شد و به جای آنها گلدان‌های دیواری نصب شده است!
در محله‌ای که نوه شهید آیت‌الله مطهری، معاونت عمرانی را برعهده‌دارد و خود از خانواده محترم شهداست و درک بهتری از مقام شهید و شهادت دارد جای بسی تعجب است که جمع‌آوری عکس شهدا از روی دیوار‌های محله به بهانه زیباسازی اتفاق افتاده!
 در محله‌ای که هنوز مادرانی چشم به راه پیکر فرزندان جاویدالاثر خود هستند و هنگام گذر از کوی و خیابان با دیدن عکس فرزند خود خشنود می‌شدند و می‌فهمیدند که هنوز هستند کسانی که رشادت‌های فرزندان آنها را برای این مرزو بوم فراموش نکرده‌اند، حالا دیگر جای این تصاویر را خالی می‌بینند.
زمانی که عکس شهدا روی دیوار خیابان‌ها نصب بود مادران و پدران شهدا با دیدن عکس فرزندشان توقف می‌کردند، نگاهی به چهره معصوم فرزندشان می‌انداختند و با دست، غبار روی عکس را کنار می‌زدند و در دل و یا با صدای بلند، قربان صدقه آنها می‌رفتند. اما حالا که یک به یک از تعداد این پدران و مادران کاسته می‌شود و یا در اثر کهولت، خانه نشین می‌شوند هستند فرزندان و همسرانی که روی دیوار‌های خیابان به دنبال عکس شهید خود می‌گردند.
به همین دلایل این کار زیبنده شهرداری منطقه 17 تهران که بزرگ‌ترین افتخارش چهارهزار شهیدی ست که خانواده‌های این محله تقدیم وطن کرده‌اند نیست که عکس‌های شهدا را جمع‌آوری کنند. زیباترش این بود که لابلای گلدان‌هایی که به دیوار زدند و برنامه تلویزیونی را برای نصب این گلدان‌ها خبر کردند عکس شهدا را هم نصب می‌کردند. مگر زیباتر از این شهدا که افتخار منطقه هفده تهران و همه ملت ایران هستند هم داریم؟ مگر این‌ها لاله‌های گلگون کفن نبودند؟ مگر همین محله نبود که در خیابان‌هایش مدام تشییع شهدا برگزار می‌شد؟ چشمان منتظر و غم‌بار مادران شهدا را چه می‌کنند؟ همان جایی که عکس فرزندانشان نصب بود روزگاری محل تحصیل و بازی و رفت و آمد آنها بود؛ کسی چه می‌داند که هر پدر و مادر شهید چقدر با دیدن عکس فرزندش دلش آرام می‌شد. همان مادری که هنوز لباس فرزند شهیدش را روی چوب رخت، آویزان می‌کند و می‌گوید پسر من همیشه زنده است. همان مادری که عصرها صندلی را جلوی خانه می‌گذارد و به انتهای خیابان چشم می‌دوزد و بعد از سال‌ها هنوز هم منتظر است تا پسرش را با ساک دستی خاکی رنگش ببیند که به سوی خانه می‌آید.
چراغ امید را در دل چه کسانی خاموش کردید؟ جمع‌آوری عکس شهدا از میدان بزرگ محله، زیباسازی حساب می‌شود؟
امیدواریم که روزی نرسد که مقام شهید برای مسئولان، نا زیبایی به نظر رسد!