فرد کمپه در تحلیل منتشر شده در تارنمای شورای آتلانتیک نوشت، «دونالد ترامپ» از طریق انتخابات میاندوره‌ای، احیای تمایل برای اقدام در زمینه آن دسته از مسائل سیاست خارجی را به نمایش گذاشت که روسای‌جمهوری قبلی از انجام آنها خودداری کردند. مایل نبودن سازمان (ناتو) به پذیرش هزینه‌ها و مسئولیت‌های دفاعی کافی، اقدامات تجاری چین، نقض پیمان موشک‌های کوتاه و میان‌برد از سوی روسیه، اشاعه هسته‌ای کره‌ شمالی و رفتار ایران، از جمله موارد یاد شده هستند.
از میان همه این موارد، نمایش ایران، بهترین لنز برای ردیابی این مسئله است که آیا ترامپ می‌تواند خواستش را به نتیجه‌ای راهبردی تبدیل کند یا خیر.
بدون به حداقل رساندن سایر چالش‌ها، مسئله ایران ممکن است به مشخص‌ترین چالش سیاست خارجی دولت ترامپ در دو سال آینده تبدیل شود.
به گفته یکی از مقامات عالی‌رتبه آمریکا، کارزار فشار حداکثری بر ایران شامل تشدید تعامل دیپلماتیک به منظور جلب بیشتر حمایت بین‌المللی و پایبندی به تحریم‌ها، افزایش بازدارندگی در برابر رفتار ایران از طریق دنبال کردن جدی مسئله پول، موشک و تسلیحاتی که باعث نفوذ منطقه‌ای ایران می‌شود و نیز تلاش‌هایی که به نظر برسد ما در کنار مردم ایران هستیم.
ترامپ توافقنامه کاملی را ترجیح می‌دهد که شامل خروج ایران از سوریه و دست برداشتن از اقدامات تروریستی و جنگ نیابتی باشد. اما درست این است اگر بگوییم آمریکا موفق نخواهد شد در آینده‌ای معلوم و قابل پیش‌بینی، ایران را به پای میز مذاکره آورد و درباره موارد یاد شده با تهران مذاکره کند.
حتی ایران ممکن است با اقدامات نظامی و افراطی‌تر و یا با تلاش‌های مخفیانه برای تدارک ورود به مرحله جهش هسته‌ای به تشدید فشار آمریکا پاسخ دهد.
برخی معتقدند، این تصور مقامات دولت ترامپ که این رویکرد به نتایج مورد نظرشان منتهی می‌شود، ساده‌لوحانه است.
نویسنده در ادامه مقاله با اشاره به مقاله اخیر «مایک پمپئو» وزیر خارجه آمریکا، در نشریه فارین افرز نوشت: ظاهرا مقامات دولت ترامپ واقع‌بین‌تر از آنچه روزنامه‌ها خبر می‌دهند، هستند. معافیت هشت کشور از تحریم‌های نفتی ایران تاکیدی بر ماهیت واقع‌بینانه و خویشتندارانه رویکرد دولت ترامپ در قبال ایران است. البته، ترامپ تاکنون  در عرصه سیاست خارجی به نتایجی دست نیافته است که بتوان از او به عنوان مرد معامله یاد کرد. منتقدان ترامپ می‌گویند، علت امر به این برمی‌گردد که رویکرد مخرب او فاقد راهبرد منسجم و یا پیگیری است.
مبارزه با ایران احتمالا سال‌های بسیار و بدون نتیجه مشخصی طول خواهد کشید. مقامات ایران با استفاده از کودتای 1953 و انقلاب اسلامی 1979، سیستمی در ایران روی کار آوردند که در برابر تهدید داخلی و خارجی شکننده نیست.