(بدان ای سالک راه‌ خدا!) مذهبی‌ها یعنی کسانی که معتقد به مکتب الهی هستند، دو گروه‌اند: گروه اول کسانی هستند که نحوه برخورد و تلقی‌شان نسبت به اعمال عبادی که انسان‌ساز است، یک برخورد خشک اسقاط تکلیفی است. در حالی که برخورد آنها با اعمالی که در رابطه با شهوت و غضب است، برخوردی دوستانه و عاشقانه است...
گروه دوم درست عکس آنها هستند. برخوردشان با اعمالی که در رابطه با شهوت و غضب است، یک برخورد خشک اسقاط تکلیفی است. می‌گویند: خوردن‌ برای این است که من سر پا باشم. آشامیدن برای این است که زنده بمانم. عمل جنسی برای این است که به معصیت نیفتم و جوابگوی این نیاز طبیعی خود باشم و تولیدمثل کنم. خشم برای این است که از خودم و مکتبم دفاع کنم.... پست و مقام هم برای من مطرح نیست. مقام هم به عنوان یک وظیفه اگر وظیفه بود می‌پذیرم، نه اینکه به عنوان یک معشوق در آغوش بگیرم. اما در ارتباط با اعمالی که در رابطه با عقل (و آموزه‌های الهی) هستند به آنها عشق می‌ورزد نماز که می‌خواند به آن عشق می‌ورزد، روزه که می‌گیرد به همان گرسنگی و تشنگی که می‌برد عشق می‌ورزد، در عین درد که به خود می‌پیچد لذت می‌برد  و به خدا می‌گوید: خدایا! باز هم تو انیس و مونس من هستی، تو را دوست دارم.... این‌ها مکتبی واقعی هستند. (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
1- اخلاق ربانی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی (ره)، ج 1، ‌ص 159