گروه اقتصادی-

جدیدترین گزارش بانک مرکزی از «متوسط خرده‌فروشی برخی مواد خوراکی در تهران» طی هفته منتهی به 13 مهر ماه، نشان می‌دهد قیمت کالاهای اساسی به طور متوسط طی یک‌سال اخیر بیش از 39 درصد افزایش یافته است.
بر همین اساس، بیش از نیمی از گروه‌های مربوط به کالاهای اساسی بیش از 40 درصد رشد کرده‌اند که شامل لبنیات با 44 درصد، گوشت قرمز با 45 درصد، سبزی‌های تازه با 55 درصد، میوه‌های تازه با 60 درصد و تخم مرغ هم با 79 درصد می‌باشد. در این میان اقلامی مانند سیب‌زمینی و گوجه‌فرنگی که طی چند هفته اخیر نوسانات زیادی را تجربه کردند نیز به ترتیب 127 درصد و 131 درصد گران شده‌اند!
افزایش قیمت چشمگیر کالاهای اساسی که در گزارش بانک مرکزی هم متجلی شده، نشان می‌دهد فشار ناشی از افزایش قیمت‌ها بیش از پیش به معیشت مردم فشار وارد کرده است؛ نکته بعدی اینکه برخلاف تاکید بانک مرکزی بر تورم 13/5 درصدی شهریور ماه، آنچه مردم حس می‌کنند زمین تا آسمان با این آمارها متفاوت است.
البته این تفاوت فقط ناشی از احساس مردم نیست، چراکه آمارهای برخی مجامع بین‌المللی مانند صندوق بین‌المللی پول نشان می‌دهد تورم ایران در سال جاری میلادی (2018) تقریبا 30 درصد بوده است. چگونه است که حتی آمارهای بین‌المللی هم با آمارهای رسمی ما متفاوت است؟ دولتمردانی که می‌گویند تلقی مردم از تورم سالانه با آنچه از گرانی حس می‌شود، دو مقوله جدا از هم هستند، حالا که تورم صندوق بین‌المللی پول 2/5 برابر تورم اعلامی ما است، چه پاسخی دارند؟
موج اخیر گرانی که بازتاب آن را در آمار رسمی بانک مرکزی نشان دادیم در شرایطی رخ داده که محمدباقر نوبخت، رئیس ‌سازمان برنامه و بودجه و معاون رئیس‌جمهور در دی ماه سال پیش گفته بود: «مگر دولت اجازه می‌دهد مردم زیر بار گرانی و فشار تورم زندگی کنند؟ مگر دولت در ابتدای دولت یازدهم خود را موظف ندانست که تورم 40 درصدی را مهار کند؟ مگر به گفته مجامع جهانی مگر دولت تورم را یک رقمی نکرد؟ اطمینان داشته باشید دولت همچنان در سال 1397 هم مثل سال‌های قبل خودش را موظف به مهار تورم می‌داند.»
براساس اظهارات سال پیش نوبخت، می‌توان گفت گرانی‌های اخیر به این معناست که دولت ناخواسته اجازه داده مردم زیر بار گرانی و فشار تورم زندگی کنند.