شهید سید مهرداد صفوی در سال ۱۳۳۳ در یكی از روستاهای اطراف اصفهان، در خانواده‌ای متدین و اصیل دیده به جهان گشود. پس از گذراندن دوران تحصیلات دبستان و دبیرستان، تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته راه و ساختمان در اصفهان به پایان رسانید. بلندی همت به همراه پشتكار و تلاش همه‌جانبه در هر كاری، آمادگی برای پذیرش و انجام مأموریت، خلاقیت و ابتكار در امور، صبر و استقامت، توكل به خدا و اعتماد به نفس و بسیاری از خصال ارزشمند دیگر باعث برخورداری او از صبغه‌ای الهی و آراستن عمر پرثمرش به حیاتی طیبه شده بود. این شهید بزرگوار به واسطه علاقه ویژه‌ای كه به روحانیت، خصوصاً حضرت امام خمینی(قدس سره) داشت، زندگی و خلق‌وخوی طلبگی را انتخاب كرد و یادگیری درس‌های حوزه را آغاز نمود. با شروع جنگ تحمیلی به دلیل این‌كه حضور در مدرسه انسان‌سازی(دفاع مقدس) برایش از اولویت خاصی برخوردار بود و در رأس همه امور قرار داشت، از ادامه دروس حوزوی منصرف شد. آخرین باری كه برای دیدن خانواده رفته بود، صحنه بسیار عجیبی اتفاق افتاد. هنگام خداحافظی، پسر كوچك این شهید بزرگوار به برادر بزرگترش گفته بود: بابا را ببوس كه می‌رود و شهید می‌شود و ما دیگر بابا را نمی‌بینیم. دختر كوچكش جلو ایشان را گرفته بود و با حالت‌گریه می‌گفت: بابا یك روز دیگر پیش ما بمان تا اقلاً تو را سیر ببینیم. ما تو را هیچ وقت سیر ندیدیم.
بعد از شرکت در عملیات كربلای ۵، ایشان جهت انجام مأموریتی از جبهه به تهران آمد و در هنگام بازگشت در یك سانحه هوایی مظلومانه به شهادت رسید و همان‌طوركه آرزویش بود در صراط مستقیم الهی جانش را تقدیم معبود خویش كرد.