هنگامی که حضرت سیدالشهدا(ع) عزم رفتن به سمت کوفه کردند، فرزدق بن غالب از شعرای نامی آن عصر با آن حضرت برخورد نمود و عرض کرد: ای پسر رسول خدا! چگونه به اهل کوفه اعتماد می‌نمایی و اینان همان‌هایی هستند که پسر عمویت مسلم‌بن عقیل و پیروان او را کشتند؟!
حضرت برای مسلم طلب رحمت نمودند و فرمودند: مسلم به سوی روح خدا و رضوان خدا رهسپار شد. آنچه برعهده داشت انجام داد و آنچه ما برعهده داریم هنوز بر ذمه ماست. و این اشعار را خواندند:
«و اگر چنین است که دنیا نفیس به شمار می‌آید، پس باید دانست که آخرت که خانه ثواب و مزد الهی است، بسی بلندپایه‌تر و شریف‌تر است.
و اگر چنین است که بدن‌های آدمیان برای مرگ آفریده شده است، پس باید دانست که کشته شدن با شمشیر در راه خدا بسی برتر است.
و اگر چنین است که روزی‌های خلائق به مقدار معین تقسیم گردیده است، پس باید دانست که حرص کمتر در کسب روزی برای مردم، جمیل‌تر و نیکوتر است.
و اگر چنین است که نتیجه اندوختن اموال، ترک نمودن آن‌هاست، پس چیزی که متروک خواهد شد، چه ارزش دارد که آدمی بدان بخل ورزد.»(1)
بسیاری از ارباب مقاتل مانند محدث قمی در «نفس المهموم» و شیخ سلیمان قندوزی در «ینابیع الموده» گفته‌اند که چون آن حضرت در روز عاشورا رجز می‌خواند و شمشیر می‌زد، در ضمن رجز خود، به این اشعار نیز اشاره می‌فرمود.
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
1- بحارالانوار، ج 44، ص 374