فرهادی گفت: «...نمی‌خواهم وارد فرآیند ساخت یک فیلم در ایران و یک فیلم در خارج شوم، از سوی دیگر به گشتن دور دنیا مانند وودی آلن هم علاقه‌مند نیستم...»
به نظر می‌رسد که این کارگردان اسکاری، به خوبی درک کرده، در همه جا نمی‌توان زیر عنوان سینما و فیلم و هنر، به فرهنگ و سبک زندگی یک ملت توهین کرد! زیر سؤال بردن ارزش‌ها و اعتقادات و هویت ملت‌ها در همه کشورها جواب نمی‌دهد و در بسیاری کشورها از جمله اسپانیا، این موضوع برای متولیان سینمایش، اهمیت دارد. نگاهی به فیلم‌های حتی سینماگری مانند پدرو آلمودوار (فیلمساز محبوب اسپانیایی‌ها) که چند فیلمش را روانه اسکار کردند و برخی از آنها هم نامزد یا برنده این جایزه شدند، نشان می‌دهد که در فیلم‌های وی، آنچه بیش از هر قصه و روایتی اهمیت دارد، حرمت فرهنگ و آیین‌ها و ارزش‌های جامعه اسپانیاست. آلمودوار در فیلم‌هایش مانند «همه چیز درباره مادرم» یا «خولیتا» و یا «بازگشت»، اگرچه برخی نابسامانی‌های خانوادگی و اجتماعی را به تصویر می‌کشد ولی هرگز آنها را به فقر و فلاکت در کلیت جامعه منتهی نمی‌سازد. گویا این سینمای ایران و متولیانش هستند که نه تنها برای هویت و ارزش‌ها و فرهنگ جامعه ایرانی اهمیتی قائل نیستند بلکه هرگونه زیر سؤال بردن آن را تشویق کرده و حتی آثار متکی به آن مانند «فروشنده» یا «گذشته» را به آکادمی اسکار هم معرفی می‌کنند.
شاید از همین رو باشد اصغر فرهادی که دریافته در هر سرزمینی نمی‌توان با‌ تحقیر فرهنگ و ارزش‌هایش به نام و نان رسید، دوباره به سمت ایران چرخیده. گویا آن سیاه مشق‌های تحقیرکننده را فقط در ایران و بر ضد جامعه ایرانی می‌تواند سرهم کند تا عده‌ای شبه‌روشنفکر نیز برایش کف و سوت بکشند!