سرویس ورزشی-

ولی بر خلاف انتظار، وزیر ورزش چشم خود را بر روی نقاط ضعف کاروان اعزامی بست و هیچ نامی از رشته‌هایی چون دوچرخه‌سواری، تیراندازی، تیر و کمان، هندبال، فوتبال، جودو و... نبرد تا اهالی ورزش متعجب شوند و این پرسش را نزد خود مطرح کنند که آیا مسئولان ورزش واقعا به دنبال محاسبه و ارزیابی عالمانه وضعیت ورزش ایران هستند یا اهداف دیگری را در سر می‌پرورانند؟!
چرایی شکل گرفتن این پرسش رابطه مستقیمی با رفتار مدیران ورزش در ماه‌های گذشته دارد. چند صباحی است که چرتکه‌اندازی‌،آمارسازی‌ و افتخارتراشی‌های کاذب در ورزش باب گردیده و آش آنقدر شور شده که حتی برای اثبات کارآمدی به مقامات بالادستی گزارش‌اشتباه و غلط ارایه می‌شود!
به عنوان نمونه در بازی‌های آسیایی جاکارتا که نتایج کاروان ورزشی کشورمان از حیث تعداد مدال و جایگاه کلی در جدول توزیع مدالها، نه کمتر و نه بالاتر از حد انتظار بود؛ پیام صادر شده از سوی رئیس‌محترم جمهور و رئیس‌محترم مجلس به نتایج «بی سابقه» ورزشکاران‌اشاره داشت که درست نبود.
از آن روز تا حالا نه تنها مشخص نشده چه کسی یا کسانی آمار و اطلاعات غلط به مقامات بالادستی می‌دهند؛ بلکه حالا در بررسی عملکرد ورزش و ورزشکاران هم‌اشاره‌ای به کم و کاستی و نقاط ضعف نمی‌شود. جالب اینکه با این روش می‌خواهیم نقشه آینده ورزش را ترسیم و در المپیک 2020 هم نتایج تاریخی کسب کنیم!
قطعا بر همین اساس است که همواره گفته می‌شود در ورزش برنامه‌ای برای رشد و پیشرفت وجود نداشته و دولت‌ها و مدیریت‌های مختلف «نگاه ابزاری» به آن داشته‌اند و بیشتر دنبال این بوده‌اند که از قبل ورزش و موفقیت‌های ورزشکاران برای خود و کارنامه‌شان نمره قبولی دست و پا کنند.
نتیجه چنین تفکری این می‌شود که ورزش در بعد قهرمانی در روندی یکنواخت و بدون جهش‌های ملموس حرکت کرده است. حالا اگر می‌خواهیم ورزش واقعا و نه به شکل کاذب و تبلیغاتی از اینکه هست بهتر شود، باید دیدگاه و نگرش مدیریتی به ورزش را اصلاح کرد و بالاخره در روش و برنامه‌ریزی از یکسو و عملیات و اجرا از سوی دیگر تغییرات محسوس و تاثیرگذار ایجاد نمود.