روزنامه فرهیختگان با اشاره به اعلام رسمی خروج توتال از ایران توسط وزیر نفت نوشت: پیش‌بینی خروج رسمی توتال از ایران در زمان انعقاد قرارداد توسعه فاز 11 پارس جنوبی بارها از سوی کارشناسان و صاحب‌نظران بیان و بر عواقب و تبعات این قرارداد هشدار داده شده بود. شرکت ملی نفت ایران تیرماه سال گذشته در کنسرسیومی متشکل از شرکت توتال، «سی.ان.پی.سی» چین و شرکت پتروپارس قراردادی را از نوع IPC برای توسعه فاز 11 پارس جنوبی منعقد کرد که براساس آن سهم توتال در این سرمایه‌گذاری 50/1 درصد، سهم «سی.ان.پی.سی» 30 درصد و سهم پتروپارس ایران 19/9 درصد تعیین و توتال نیز به عنوان اپراتور کنسرسیوم تعیین شد. شرکت فرانسوی توتال پیش از این نیز قراردادی با ایران برای توسعه میادین گازی امضا کرده بود، اما در سال 2006 با وقوع تحریم‌ها، ایران را ترک کرد. این درحالی است که به گفته اصغر ابراهیمی‌اصل، مدیرعامل سابق شرکت ملی صنایع پتروشیمی، شرکت فرانسوی توتال در دو دهه اخیر روزانه 15 میلیون دلار به ایران خسارت وارد کرده و با یک برنامه از پیش تعیین شده وارد صنعت نفت ایران شده است.
خروج توتال از ایران اتفاقی بود که وزیر نفت تنها به اعلام خبر آن بسنده کرد و بدون آنکه توضیحی در این مورد ارائه دهد، بیان کرد که در حال حاضر فرآیند جایگزینی شرکت دیگری در حال انجام است. شکی نیست که ایران به واسطه بی‌تدبیری برخی از مسئولان و دولتمردان، تاکنون چه خسارت‌های سنگینی را متحمل شده و تاوان‌های سنگینی را پرداخته است. اینکه در شرایط حساس امروزه کشور، یک شرکت بزرگ نفتی بدون هیچ قیدوبندی به تعهدات خود پشت پا می‌زند، نشان از بی‌مسئولیتی شرکت مذکور نیست، بلکه ریشه در بی‌فکری و بی‌تدبیری کسانی دارد که زمینه‌ چنین اقدامی را فراهم کرده‌اند. آیا اگر در قرارداد با توتال، ضمانت‌های محکم و اصولی اخذ می‌شد و این شرکت را ملزم می‌کرد در هر شرایطی به فعالیت خود ادامه دهد و در غیر این صورت متحمل خسارت خواهد شد، آیا توتال می‌توانست با یک خداحافظی ساده ایران را ترک کند؟