فاصله طولانی ورزش با شرایط ایده آل
سرویس ورزشی-
وزیر محترم ورزش چندی پیش در جمع روسای فدراسیون‌های ورزشی گفته است فوتبال ملی و باشگاهی ایران دربهترین شرایط تاریخی خود قرار دارد.ایشان با ردیف کردن پیروزی‌ها و افتخاراتی که طی یکسال گذشته نصیب فوتبال ایران در رده‌های مختلف سنی، فوتبال سالنی و ساحلی شده و با استناد به قهرمانی تیم فوتبال پرسپولیس در لیگ برتر و قهرمانی استقلال در جام حذفی و صعود این دو تیم به مرحله یک چهارم مسابقات باشگاهی آسیا این ادعا را مطرح می‌کند و سرانجام می‌افزاید که دو تیم استقلال و پرسپولیس از حیث ساماندهی ساختار، اسپانسرینگ و مسائل مدیریتی وضعیت مناسبی دارندو تمهیدات خوبی در این زمینه انجام شده و خلاصه با توجه به جمیع جهات «ورزش ایران در شرایط آرمانی و استثنایی قرار دارد.»
اینکه از زبان شخص اول اجرایی ورزش می‌شنویم ورزش ایران در شرایط ایده آل یا به قول ایشان استثنایی قرار دارد و فوتبالمان آن طور و باشگاه هایمان اینطور و... جای خوشحالی و خوشوقتی دارد و امیدواریم وضعیت ورزش ایران کماکان رو به بهبود باشد وبا شتاب و سرعت بیشتر در مسیر روبه جلو حرکت کند.
اما ما علاوه‌بر اینکه از زبان مسئولان و مدیران اظهاراتی را درباره وضعیت ورزش و رشته‌هایی مثل فوتبال می‌شنویم از منابع دیگر هم اخباری را درباره شرایط واتفاقات ورزش می‌شنویم. علاوه بر شنیده‌ها هر روز با چشم خود شاهد اتفاقات و چهره بستن مسائلی هستیم که چندان با نظر وزیر محترم مبنی بر «شرایط آرمانی و استثنایی» مطابقت ندارد و متاسفانه آن را تائید نمی‌کند.
ضمن اینکه اصولا ما نمی‌دانیم تعریف و ملاک و معیار ایشان برای «آرمانی و استثنایی» خواندن شرایط ورزش ایران چیست؟ آیا ایشان صعود به جام‌جهانی و ارایه بازی‌های خوب تیم ملی در روسیه را ملاک سنجش وقضاوت خود قرار داده است؟! که می‌دانیم و بارها هم نوشته‌ایم وضعیت تیم ملی فوتبال و شرایط حاکم بر آن ربطی به برنامه‌ریزی‌های کلیت ورزش ندارد آنجا کی روش تکلیف همه چیز را معلوم می‌کند واجازه مداخله در امور تیم‌ملی را به دیار البشری نمی‌دهد... والبته نتیجه کارش را هم همه داریم می‌بینیم.
این تقریبا نظیر همان شرایطی است که در کشتی حاکم است وآنجا رسول خادم حرف اول و آخر را می‌زند و... نتیجه کار او را هم داریم می‌بینیم. والبته همه می‌دانیم آقا رسول و کشتی از این نظر با بی‌مهری‌هایی هم از سوی تشکیلات اداره‌کننده ورزش مواجه اندو...
از همه حرف‌ها گذشته آیا انصافا وبه راستی هیچ وقت در مقاطع مختلف گذشته ورزش ما نظیر شرایط فعلی را که هنوز نمی‌توانیم سر در بیاوریم چرا وزیر محترم آن را «استثنایی» می‌نامد تجربه نکرده است؟!
درباره اظهار نظر‌اشاره شده جناب وزیر در این مختصر به همین اکتفا می‌کنیم. به نظر ایشان احترام می‌گذاریم اما عرض می‌کنیم با توجه به جمیع جهات از سرمایه‌های انسانی نهفته و ظرفیت‌های مادی انباشته در ورزش گرفته و واقعیت‌های غیرقابل کتمان که دقیقا ناقض نظرات ایشان است نمی‌توانیم با حرف ایشان درباره ورزش موافق باشیم مگر اینکه بخواهیم واقعیت‌های انکار ناشدنی را نادیده بگیریم و غیرمسئولانه بر آنها چشم ببندیم.
واقعیت آن است که ورزش ما تا رسیدن به شرایط آرمانی و ایده ال فاصله‌ای بس طولانی و بعید دارد. در این باره بارهای بار نوشته ایم به ویژه در اوقاتی که میادینی چون المپیک و همین بازی‌های آسیایی برپا می‌شود و به روشنی و صراحت بدون اینکه توضیحی لازم باشد یا اینکه اصلا توضیحات و لفاظی‌ها و...اثری بر واقعیت و تغییر دادن آنها داشته باشد معلوم می‌شود از نظر ورزشی هر کسی در کجای کار قرار دارد؟!
بارها نوشته ایم ورزش ما بالقوه خوب است و قابلیت پیشرفت خیلی بیش از این را دارد اما شرایط عینی و بالفعل آن - جز در چند رشته آن هم بطور نسبی- چنگی به دل نمی‌زند. ورزش ما در عرصه قهرمانی می‌تواند جزو کشور‌های صاحب ورزش در آید اما در نیامده و هیچ وقت هم در نیامده و هر موقع اینطور شد می‌توانیم ادعا کنیم که شرایط ورزش ما بی‌سابقه و استثنایی شده نه حالا که معلوم نیست چه اتفاقی روی داده چه تحولی انجام شده کدام برنامه کارشناسانه و دقیق اجرا شده و...؟!
و اصلا چرا شرایط فعلی ورزش را باید استثنایی و آرمانی بدانیم؟! البته در روزهای اخیر وبا شروع لیگ برتر با کمال تاسف اتفاقاتی در بعضی ورزشگاه‌های ما رخ داد که از بعضی جهات واقعا بی‌سابقه و استثنایی بود!اتفاقاتی که ریشه در بی‌سر وسامانی مدیریتی در باشگا‌ه‌های بزرگ ما داشت. همان که آقای سلطانی‌فر آن را از حیث«سازماندهی ساختار، اسپانسرینگ و مسایل مدیریتی» مطلوب و ایده ال می‌داند!!
ما ضمن اینکه به زحمات و تلاش‌های صادقانه‌ای که در عرصه ورزش کشور انجام می‌شود احترام و ارج می‌نهیم اما چون در حد خودمان به توانایی‌های بالقوه ورزش ایران به ویژه از حیث استعداد ونیروی انسانی واقفیم با ارزیابی واقع‌گرایانه نمی‌توانیم وضعیت فعلی ورزش را ایده آل بدانیم و بدان دلخوش باشیم.
تاکید می‌کنیم ورزش ایران تا رسیدن به نقطه‌ای که در آن تازه بتواند حرکت به سمت ایده ال را آغاز کند فاصله‌ای طولانی دارد و کارهای بسیاری باید انجام دهد. به گمان ما اولین قدم برای حرکت مصمم و جهادی در این مسیر «شناخت و ارزیابی دقیق شرایط» و «پذیرش واقعیت‌ها» و پرهیز از خود فریبی و گیر افتادن در ورطه تحلیل‌های غلط و همچنین مستلزم گوش نسپردن به سخنان واهی و نظرات دور از واقعیت مشاوران فرصت‌طلب و نان به نرخ روز خور است و...!