قتل عام و به آتش کشیدن پیروان فرقه داویدیان یکی از بحث ‌برانگیزترین و سیاه‌ترین وقایع تاریخ آمریکاست و لکه‌ ننگ ابدی برای این کشور محسوب می‌شود. در این آتش‌سوزی، که توسط پلیس اف‌بی‌آی صورت گرفت، 76 نفر از جمله 20 کودک، دو خانم باردار و« دیوید کورش» رهبر فرقه، در آتش سوختند.

نگاه به کارنامه 250 ساله آمریکا در مسائل مربوط به حقوق بشر، به وضوح آشکار می‌کند که آمریکایی‌ها در پرونده حقوق بشری، نه مدعی که بایستی در جایگاه متهم نشسته و به افکار عمومی و مردم جهان در این خصوص پاسخ دهند.
در حال حاضرنقض حقوق بشر در آمریکا، حوزه‌های گسترده‌ای را شامل می‌شود و به عنوان نمونه، می‌توان به موارد زیر ‌اشاره کرد: وضعیت حقوق اقلیت‌ها، رنگین‌پوستان، مسلمانان، فرقه داوودی‌ها، زنان، سیاهان، وضعیت آزادی شهروندی و زندگی خصوصی مردم، آزادی مطبوعات و فعالیت‌های دسته جمعی، جنبش‌های اجتماعی، زندان‌های مخوف آمریکا که برخی از آنها روی کشتی‌ها و در آب‌های آزاد شناورهستند و تا سالیان سال مجوز ورود به خشکی را ندارند، شکاف طبقاتی و نابرابری اجتماعی. هرناظر بی‌طرفی اگرنگاه اجمالی به موارد فوق در آمریکا داشته باشد، به این نکته پی می‌برد که وضعیت آمریکایی‌ها در مسئله حقوق بشری کاملا ناگوار است.
قتل عام داویدیان
قتل عام پیروان فرقه داویدیان یکی از بحث ‌برانگیزترین و سیاه‌ترین وقایع تاریخ آمریکاست و لکه‌ ننگ ابدی برای این کشور محسوب می‌شود. داویدیان یکی از شاخه‌های دین مسیحی و منشعب از کلیسای «ادونتیست» است که در سال 1830 میلادی توسط فردی به ‌نام «ویلیام میلر» در آمریکا پایه‌گذاری شد. از جمله مهم‌ترین اعتقاد این فرقه، باور به ظهور منجی در تاریخ 1843 میلادی بوده است. در 28 فوریه 1993 میلادی(9اسفند1381شمسی)، دادستانی آمریکا پلیس اف‌بی‌آی را موظف کرد به بهانه‌ ‌وجود سلاح‌های غیرقانونی در مقر فرقه‌ داویدیان در شهرک «ویکو »ایالت تگزاس یورش ببرند و این مرکز را محاصره کنند. در جریان این درگیری، چهار مأمور و شش نفر از اعضای شاخه‌ داویدیان کشته شدند. علیرغم این ناکامی، محاصره منطقه ادامه یافت و پس از 50 روز در 19 آوریل با خشونتی کم‌نظیر و به آتش‌کشیدن کمپ اعضای شاخه‌ داویدیان به پایان رسید. در این آتش‌سوزی، که توسط پلیس اف‌بی‌آی صورت گرفت، 76 نفر از جمله 20 کودک، دو خانم باردار و« دیوید کورش» رهبر فرقه، در آتش سوختند.
جنبش‌اشغال وال استریت
از جمله مهم‌ترین اعتراضات مردمی علیه سیستم سیاسی و اداری آمریکا، «جنبش‌اشغال وال استریت » بوده است. به اعتقاد رهبران این جنبش، جامعه آمریکا اسیر بنگاه‌های اقتصادی شده و مردم از عدالت اجتماعی و اقتصادی برخوردار نیستند. آنها می‌گفتند که بار یک درصد از ثروتمندان این کشور روی دوش 99 درصد از مردم آمریکا سنگینی می‌کند. معترضان و منتقدان می‌گفتند که بانکداران و سرمایه‌داران وال استریت و شرکت‌های بزرگ سرمایه‌گذاری غربی به دنبال ایجاد فقر، نابرابری و بیکاری هستند. به اعتقاد رهبران جنبش وال استریت، جنگ‌های منطقه غرب آسیا به این دلیل است که بنگاه‌داران اقتصادی در آمریکا به دنبال ایجاد خشونت و فروش سلاح‌ هستند. هزینه این ماجراجویی‌‌ها نیز از جیب مالیات دهندگان آمریکایی پرداخت می‌شود. در هر حال، مقامات آمریکایی صدای این جنبش را نادیده گرفته و آن را سرکوب کردند.
حقوق مدنی
یکی از اتهاماتی که به دستگاه قضایی و امنیتی آمریکا وارد است، از بین بردن حریم شهروندی و خصوصی و بطور کلی حقوق مدنی در آمریکا است. نهادهای اطلاعاتی و امنیتی در آمریکا به بهانه و مبارزه با تروریسم و جرایم سازماندهی شده، زندگی شخصی و حریم خصوصی مردم را نادیده می‌گیرند و اطلاعات خصوصی شهروندان را تحت نظر دارند. چند نمونه از این موارد عبارتند از:
1) اتحادیه‌ آزادی مدنی آمریکا در گزارش ماه دسامبر سال 2011 خود اعلام کرده واشنگتن برای جمع‌آوری اطلاعات از شهروندان آمریکایی، از هواپیماهای جاسوسی استفاده می‌کند.این هواپیماهای جاسوسی، شهروندان را دائما تحت نظر دارند.

2) مطابق گزارشی که در سال 2012 میلادی انتشار یافت، دفتر مشاوره‌‌ اف.بی‌.آی پیش‌نویس قانونی پیشنهادی را تهیه کرد که براساس آن، پایگاه‌های اینترنتی، شبکه‌های اجتماعی، ارائه‌دهندگان خدمات پیام کوتاه، تلفن‌های اینترنتی و گفت‌وگوی تصویری از طریق ایمیل بایستی اقدام به تغییر کدهای خود می‌نمودند تا محتوای مطالب و گفت‌وگوها از سوی سرویس‌های امنیتی فدرال قابل پیگیری باشند.
3) در خلال سال‌های 2009 تا 2011 میلادی، تعداد سفارش‌های سرویس‌های جاسوسی آمریکا از وزارت دادگستری این کشور برای جاسوسی از تلفن‌های شهروندان، 60 درصد افزایش یافته و از 23 هزار و 535 مورد به 37 هزار و 616 مورد رسیده است. تعداد مجوزهای وزارت دادگستری برای استفاده از این دستگاه‌های شنود جهت جاسوسی از ایمیل‌های شهروندان آمریکایی از سال 2009 تا 2011 میلادی 361 درصد افزایش یافته است.
 4) آژانس امنیت ملی آمریکا روزانه حدود یک میلیارد و 700 میلیون ایمیل، تماس‌های تلفنی و گونه‌های دیگری از ارتباطات شهروندان را به شیوه‌های خاص و سیستماتیک جمع‌آوری می‌نماید. به گفته‌ یک کارشناس مسائل اطلاعاتی و جاسوسی، آژانس امنیت ملی آمریکا حدود ۹۵ درصد ارتباطات از راه دور را در سراسر جهان، تحت کنترل دارد. این حجم عظیم اطلاعات به وسیله‌‌ ابرکامپیوترهای مجهز به نرم‌افزارهای تجزیه و تحلیل، مورد بررسی دقیق قرار می‌گیرد. البته بیان رقم مذکور به نظر مبالغه‌ای بیش نیست، اما می‌توان با اطمینان گفت که بیش از 50 درصد ترافیک جهانی مشمول رهگیری اطلاعاتی-جاسوسی آژانس امنیت ملی آمریکا می‌گردد.
زندان‌های مخفی
زندان‌های مخفی و آشکار آمریکا و جنایاتی که بر زندانیان این بازداشتگاه‌ها روا داشته می‌شود، یکی از مهم‌ترین سندهای نقض حقوق بشر در ابعاد مختلف آن و توسط بزرگترین مدعی حفظ حقوق بشر است.
«جرج دبیلو بوش» رئیس‌جمهور پیشین آمریکا در خاطرات خود پیرامون وقایع سال 2001 و حمله نظامی آمریکا به افغانستان، از به اسارت در آمدن ده‌ها نفر از افراد مشکوک به عضویت در گروه القاعده می‌گوید. در این کتاب به وضوح به این نکته‌اشاره شده که آمریکایی‌ها به هیچ عنوان به دنبال اعطای حقوق یک زندانی به این افراد نیستند.
به همین دلیل بود که بسیاری از این افراد به زندان‌های مختلف در خارج از خاک آمریکا در آمریکای جنوبی، در لهستان و رومانی، در افغانستان و حتی ناوهای آمریکایی فرستاده شدند.
امروز همه ما می‌دانیم که در زندان‌های آمریکایی در عراق، افغانستان و گوانتانامو شرایط و اوضاعی برقرار است که شکنجه، رفتار وحشیانه و غیرانسانی و برخوردهای تحقیر آمیز اقدامات زشت را به راحتی قابل اجرا می‌سازد و کرامت انسانی، قربانی جنگ آمریکا علیه تروریسم و نیز نظم تحمیلی این کشور شده است.

انتشار اسناد جنگ افغانستان و عراق توسط پایگاه اینترنتی «ویکی لیکس»، اعتبار آمریکا را به عنوان یک کشور مدعی حمایت از حقوق بشر مخدوش کرده است. اسناد منتشر شده توسط ویکی لیکس نشان می‌دهد که ارتش آمریکا شواهد مربوط به شکنجه و آزار و اذیت غیرنظامیان را نادیده گرفته است. بنابراین علاوه‌بر نقض گسترده حقوق بشر در داخل آمریکا، سازمان‌های بین‌المللی و رسانه‌ها از نقض گسترده آن و رسوایی‌های نظامیان آمریکایی در کشورهای مختلف و زندان‌هایی تحت نظر دولت واشنگتن خبر داده‌اند، که رسوایی زندان ابوغریب در عراق و پایگاه دریایی ارتش آمریکا در گوانتانامو واقع در خلیج کوبا از پر سروصداترین آنها بوده است.
افغانستان
رهبر معظم انقلاب اسلامی در سخنان خود در جمع مسئولان نظام، به نکته‌ای درخصوص زندان‌های مخفی آمریکا ‌اشاره کردند که تاکنون کمتر در رسانه‌ها و بین افکار عمومی مطرح شده و آن وجود زندانی در افغانستان است که سبب تحقیر مسئولان افغانستانی و مردم این کشور شده است.
بر اساس قرائن و نکاتی که در این باره در نشریات و رسانه‌های غربی منتشر شده، مکان این زندان در پایگاه هوایی «بگرام» است. پایگاه هوایی بگرام اولین پایگاه‌‌ هوایی آمریکا در افغانستان است. ساختمان این فرودگاه در سال‌های دهه 50 و 60 به منظور فراهم آوردن مکانی برای واکنش احتمالی در مقابل حمله اتحاد جماهیر شوروی با کمک دولت آمریکا و زیر پوشش تسهیل حمل‌ونقل هوایی ساخته شد.
پس از حمله آمریکا به افغانستان نیز این پایگاه به محل اصلی اسارت و بازجویی بسیاری از شهروندان افغانی که به دست آمریکایی‌ها اسیر شده بودند، تبدیل شد. تاکنون اخبار کمی از این زندان به خارج درز کرده‌اما همین اخبار نشان‌دهنده وخامت اوضاع است.
این زندان که «سازمان اطلاعات دفاعی» و «نیروهای عملیات ویژه» آمریکا اداره آن را به عهده‌دارند، به گفته شاهدان عینی از سلول‌های سیمانی بدون پنجره و تاریکی تشکیل شده است که در داخل هر کدام از آنها یک چراغ در تمام طول روز روشن است.
به گزارش نیویورک تایمز در تاریخ ۲۵ فوریه ۲۰۰۹، دولت آمریکا بیش از ۱۰۰ نفر را در پایگاه هوایی بگرام» در افغانستان زندانی کرده است.
سازمان ملل در این باره گزارش انتقادی را منتشر کرده است که براساس آن بسیاری از زندانیان گفته‌اند که در معرض شکنجه‌های سخت بوده‌اند و در مدت پنج سالی که زندانی بوده‌اند بارها مورد آزار جنسی نیز قرار گرفته‌اند و نیروهای آمریکایی ۱۵ تا ۲۰ نفر از آنها را در قفس‌هایی کوچک زندانی می‌کردند که منجر به مرگ چندین نفر از بومیان افغانستان شده است.
«مارک آمبایندر» روزنامه‌نگار و خبرنگار شبکه‌های خبری «ای‌بی‌سی» و «سی‌بی‌اس نیوز» در تحقیقاتی که درباره این زندان انجام داد دریافت در این زندان از روشهایی مانند محرومیت از خواب، محرومیت حسی و دستکاری محیط پیرامون فرد استفاده شده است.

عراق
در سال ۲۰۰۴ میلادی و پس از‌اشغال عراق توسط آمریکا، متحدانش تصاویری از زندان ابوغریب در برنامه شصت دقیقه شبکه تلویزیونی سی‌بی‌اس آمریکا منتشر و مقاله‌ای در مجله آمریکایی «نیویورکر» به قلم سیمور هرش در مورد شکنجه و آزار زندانیان عراقی توسط نظامیان آمریکایی نوشته شد و کم‌کم مشخص گردید که تا چه اندازه دامنه نقض حقوق بشر در این زندان گسترده بوده است.
ژنرال «آنتونیو تاگوبا «مسئول تحقیق در پرونده زندان ابوغریب شکنجه‌های جنون‌آمیز و وحشیانه و هولناک طی ماه‌های اکتبر تا دسامبر سال ۲۰۰۴ ارتش آمریکا را تأیید کرده است. با گذشت زمان ابعاد گسترده‌تری از شکنجه نیروهای آمریکایی روشن شد.
نشریه اینترنتی «دیلی کاس» سوم مرداد ماه ۱۳۸۶ نوشت، عکس‌های منتشر نشده از زندان ابوغریب، تجاوز و اقدامات غیراخلاقی آمریکایی را برملا می‌کند. بر پایه همین گزارش، زندانبانان در مقابل دیدگان مادران عراقی به بچه‌های آنان تجاوز می‌کرده‌اند. با اینکه زندانبانان ابوغریب اعتراف کردند دستور شکنجه و قتل زندانیان را از مقامات بالا در ارتش آمریکا دریافت کرده‌اند، اما در دادگاه‌های فرمایشی تنها متهم به برخی جرائم سبک شده‌اند.
 گوانتانامو
زندان گوانتانامو آشناترین نام در بین زندان‌های آمریکا در خارج از خاک این کشور است. این زندان در حقیقت، نزدیک‌ترین زندان خارج از خاک آمریکا به سرزمین اصلی است. انتقال زندانیان به این پادگان نظامی تصمیمی بود که در سال2001 توسط جرج بوش اتخاذ شد. آمار دقیقی از تعداد زندانیانی که در این مکان جهنمی محبوس بوده‌اند در دست نیست، اما بنا به گفته برخی از زندانیان آزاد شده، هیچ حد و مرزی برای اعمال شکنجه در این زندان وجود ندارد.
بازجوهای آمریکایی در جریان بازجویی از بازداشت شدگان در زندان نظامی گوانتانامو به روش‌هایی مثل بازداشتن زندانیان از خوابیدن، مجبور کردن آنها به استفاده از مواد و اقرار گرفتن متوسل می‌شوند، دیده بان حقوق بشر در گزارش ۹ فوریه ۲۰۰۸ خود اعلام کرد، حدود ۱۸۰ نفر از ۲۷۰ نفری که بازداشت شده‌اند، در امکاناتی همطراز با گوانتانامو اسکان داده می‌شوند، حتی اگر هنوز محکوم به جرمی نشده باشند. این بازداشت شدگان به شدت از تماس با انسان‌های دیگر بازداشته می‌شوند. آنها ۲۲ ساعت از عمرشان را در روز به تنهایی در سلول‌های کوچک و بدون هوای تازه و نور طبیعی یا با نور طبیعی اندک سپری می‌کنند.
منبع : فارس