سرویس ورزشی-
 این یک اصل بدیهی و تجربه شده است که هر وقت در اتخاذ تصمیم و طراحی برنامه‌ای، «منافع ملی» و انتظارات به حق «مردم» مورد توجه قرار گرفت و ملاک تصمیم‌گیری ما شد، آن تصمیم غالبا به نتایج خوب و مثبت منجر شد و هدف موردنظر را محقق ساخته است. البته عکس این قضیه هم صادق است به این معنی که وقتی بدون توجه به منافع ملی و خواسته و توقعات مردم، در تصمیم‌گیری‌ها دنبال کار خودمان و منافع شخصی و اهداف باندی و جناحی، بودیم، خروجی تصمیم ما ناکامی و شکست فاجعه‌آمیز بوده است.
این اصل در ورزش هم مصداق دارد و درباره آن مثال‌های فراوان و نمونه‌های بسیار درست است.
در ورزش هم وقتی مسئولان و متولیان امر و حوزه‌ای دنبال تحقق هدفی ملی و پاسخگویی مناسب به انتظارات مردم دوستدار ورزش بوده‌اند و یا گاه چنانکه در مواردی شاهد بوده‌ایم که مسئولان به دنبال تصمیم‌گیری‌های غلط و به بار آمدن ناکامی‌‌ها وقتی به خاطر جلوگیری از بدتر شدن اوضاع و حداقل به خاطر حفظ صندلی و مقام خودشان هم که شده «مجبور شده»! درست تصمیم بگیرند و «خود» و «منیت» و «منافع شخصی» و «اهداف حزبی و جناحی» و... را کنار بگذارند، نتایج مثبتی عاید ورزش ما شده است.
 این مقدمه را آوردیم تا به موضوع تیم امید بپردازیم و بگوئیم درباره تیم امید یا تیمی که باید فوتبال ما، را «المپیکی» کند، طی سال‌ها و دوره‌های گذشته غالبا خوب عمل نکرده و درست تصمیم نگرفته‌ایم، به شکلی که فوتبال ما از بعد از حضور در المپیک 1976 (مونترال - کانادا) دیگر نتوانسته در مرحله نهایی رقابت‌های فوتبال المپیک حضور پیدا کند و کشورهایی دیگر به عنوان نماینده قاره آسیا به این مسابقات راه پیدا کرده‌اند. البته همه می‌دانیم که فوتبال ایران در رقابت‌های مقدماتی المپیک مسکو (1980) با فائق آمدن به حریفان بار دیگر موفق شد به عنوان نماینده قاره آسیا، جواز حضور در المپیک را به دست آورد، اما وقتی کاروان ورزشی ایران به دلیل سیاسی و دفاع از مردم مظلوم افغانستان، شرکت در آن دوره و حضور در مسکو را تحریم کرد بالتبع فوتبال ایران هم به المپیک نرفت و... بعد از آن سال تا آخرین المپیک برگزار شده، (2016 - ریو) دیگر فوتبال ایران موفق نشده است، در رقابت‌های مقدماتی المپیک به‌گونه‌ای ظاهر شود که بتواند به مرحله نهایی مسابقات فوتبال المپیک صعود کند. در این روزها باز شاهد تصمیم‌گیری‌هایی درباره تیم امید هستیم. تیمی که قرار است برای حضور در رقابت‌های مقدماتی المپیک (2020 - توکیو) ساخته و پرداخته شود. بعد از انتخاب مدیر تیم امید (حمید استیلی)، هفته گذشته نیز زلاتکو کرانچار به عنوان سرمربی این تیم انتخاب شد. تصمیمات دیگری هم در‌باره این تیم اتخاذ شده است از جمله اینکه در هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی که قرار است تابستان سال جاری در جاکارتا برگزار می‌شود، تیم زیر 21 ساله‌های فوتبال ایران شرکت کند، تیمی که دو سال دیگر تیم امید و المپیکی ایران است و...
قصد ما از پیش کشیدن موضوع تیم امید، فعلا این نیست که درباره تصمیم‌های اتخاذ شده، افراد منصوب شده و... سخن بگوئیم و قضاوت نمائیم.
حرف ما عجالتاً درباره تیم امید این است که الان که در مرحله آغاز کار و اخذ تصمیمات حساس اولیه هستید، «درست» تصمیم بگیرید و قبل از آنکه هوای این و آن و خودتان را داشته باشید هوای «فوتبال ایران» و تماشاگران و طرفداران پرشمار آن را داشته باشید.
«هوای تماشاگر را داشتن» را نه فقط در این مقطع و درباره تیم امید، بلکه متولیان ورزش و مسئولان فوتبال باید آن را به عنوان یک اصل لازم‌الاجرا محور همه تصمیم‌گیری‌ها و برنامه‌ریزی‌های خود در نظر داشته باشند. بارها به سهم خود گفته و نوشته‌ایم، اینجا باز تاکید می‌کنیم قدر این تماشاگر را باید دانست و از این سرمایه کم‌نظیر باید به درستی و دلسوزانه در جهت رشد و اعتلا و پیشرفت ورزش ایران استفاده کرد.
 وجود این تماشاگر در کنار رشته‌هایی مثل فوتبال جبران بسیاری از کمبودها و ناداشته‌ها را می‌کند. هفته گذشته همه دیدیم که برای تماشای مسابقات روز آخر لیگ دسته اول در ورزشگاه‌های مختلف، تماشاگران چه حضور گرم و فشرده‌ای داشتند و با حضور خود چگونه در ورزشگاه‌های محقر و فاقد ابتدایی‌ترین امکانات فوتبال ما در شهرهای مختلف (تهران، بابل، مسجد سلیمان، شیراز و...) چه شور و غوغایی برپا کردند.
 خیلی از کشورها علیرغم داشتن امکانات فراوان و تجهیزات لوکس و آخرین مدل، چون از «فقر تماشاگر» در رنج هستند، نمی‌توانند صرفا به ضرب آن داشته‌های مادی، به اهداف خود برسند در سطح قاره‌آسیا بزرگی و افتخارآفرینی نمایند. ثروت فوتبال ایران، اما، بیش از هر چیز «نیروی انسانی» است. نیرویی که در وجود جوانان برومند و مستعد و در حضور تماشاگر فهیم و پرشور تجلی می‌یابد. بدون تعارف علت و عامل اصلی همه موفقیت‌های فوتبال ایران در رده‌های و میادین مختلف هم، همین «نیرو» بوده است. فوتبال ما به ضرب این عامل و این نیرو، می‌تواند، بهتر از این باشد و بالاتر از این صعود کند و اهدافی مثل صعود به المپیک را محقق کند، به شرط آنکه سایر عوامل (علی‌الخصوص عامل مدیریت و...) هم به درستی و دلسوزی و تعهد به وظایف خودش عمل نماید....