سلسله جلسات تفسیر قرآن کریم توسط حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای از پاییز سال ۱۳۵۰ در مدرسه‌ «میرزاجعفر» مشهد(دانشگاه رضوی فعلی) شروع شد.
در این جلسات سوره‌های مبارکه‌ مائده، انفال، برائت و آیاتی از سوره‌ مبارکه‌ یونس مورد تفسیر و تبیین قرار گرفت. تفسیر سوره‌ مبارکه‌ برائت از اوایل سال ۱۳۵۱ آغاز و حدوداً تا بهمن ۱۳۵۱ _ برابر با محرّم الحرام ۱۳۹۳هجری قمری- ادامه یافت.
این درس تفسیر که یکی از دو درس تفسیر در حوزه علمیّه‌ مشهد در آن روزگار بود، به‌طور معمول در روزهای تعطیلی دروس رسمی حوزه یعنی پنجشنبه‌ها و جمعه‌ها در «مدرسه‌ میرزاجعفر» از مدارس علمیّه‌ در محدوده‌ حرم مطهر و بعدها در مسجد «پایین خیابان» و سپس مسجد قبله، برگزار می‌شد.
روش بکار رفته در این جلسات تفسیری، روش اجتهادی است که در آن بر استفاده و راهیابی به مقصود آیات با استفاده از تفکر و تعقل تاکید شده است. ضمن اینکه در کنار روش عقلی استفاده از روش تفسیری قرآن به قرآن و بهره‌گیری معتنابه از روایات کاملا مشهود است.
این جلسات به دلیل مضمون و محتوای روشنگرانه و کاربردی آن در زنده کردن روح اسلامی در مخاطبان از سوی رژیم طاغوت به شدت مورد توجه و کنترل بوده است.
پیش از این و در سال ۱۳۹۳ مجموعه‌ مبانی و قواعد تفسیری حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای برگرفته از متون این جلسات تفسیری به صورت کتابی مستقل، استخراج و توسّط نشر «نسیم انقلاب» وابسته به «انتشارات انقلاب اسلامی» با عنوان «مروری بر مبانی، روش و قواعد تفسیری حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای در تفسیر سوره‌ توبه» منتشر شده بود. برای تتمیم فایده، آن کتاب به ابتدای متن تفسیر سوره‌ مبارکه‌ برائت افزوده شد.
این کتاب برای مجامع علمی و نیز عموم مردم قابل استفاده است و می‌تواند منبعی برای دروس تفسیر تخصّصی و مبانی و قواعد تفسیری رشته‌ علوم قرآن و حدیث قرار گیرد.