امام‌موسی‌بن‌جعفر(ع) بر سر قبری که حضور داشت فرمود: «زندگی که پایانش مرگ و خانه قبر است، سزاوار است انسان از همان ابتدای زندگی با زهد و پارسایی به آن علاقه و دلبستگی نشان ندهد، و زندگی جاویدی که آغازش این است، شایسته است که انسان از پایان و سرانجامش ترس و واهمه داشته باشد»(1)
همچنین امام‌کاظم(ع) از مردی شنید که آرزوی مرگ می‌کرد، به وی فرمود: آیا میان تو و خداوند قرابت و خویشی است که به خاطر آن از تو حمایت کند؟ عرض کرد: نه. فرمود: آیا تو حسنات و خوبی‌هایی داری که از پیش فرستاده باشی تا بر گناهان و بدی‌هایت فزونی یابد؟ عرض کرد: خیر. حضرت فرمود: در این صورت تو که آرزو و تمنای مرگ می‌کنی، در حقیقت آرزوی هلاکت ابدی کرده‌ای. (2)
___________________
1- بحارالانوار، ج 75، ص 320
2- همان، ص 327