گروه گزارش

حدودا یک ربع می‌گذرد و مردی که در خودرو نشسته و به دنبال خالی شدن جای پارک است، هنوز طول خیابان را بالا و پایین می‌رود. با دیدن جای پارکی که حدودا 100 متر پایین‌تر خالی می‌شود جای پارک را به او ‌اشاره می‌کنم؛ شیشه خودرواش را پایین می‌کشد و می‌گوید:« اون که اون سر دنیاس... اگه می‌خواستم اون سر دنیا پارک کنم تا حالا 100 تا جا خالی شده بود!» و همچنان با عصبانیت بیشتری ادامه می‌دهد: «اگه دیابت و چند تا مرض دیگه نداشتم و می‌توانستم راه بروم که این همه مدت علاف نمی‌شدم.»
شاید شما هم در طول روز بارها با افرادی که برای پیشگیری از شدت بیماری‌هایشان از پیاده‌روی امتناع می‌کنند برخورد داشته باشید؛ افرادی که معتقدند پیاده‌روی برای بیماری هایشان مضر است و از همین رو دقایق بسیاری را برای آنکه چند قدم پیاده راه نروند، منتظر می‌مانند و برخی نیز پارک دوبل و پرداخت جریمه را ترجیح می‌دهند. زندگی ماشینی هر روز علاوه‌بر آسانتر کردن کارها، سبب تنبلی و کم کار شدن بدن ما می‌شود؛ این مسئله یک خطر بزرگ است که افراد بیمار را بیمارتر و افراد سالم را مبتلا به بیماری می‌کند.                                             
دوری از دیابت با تغذیه سالم و پیاده‌روی
پزشکان پیاده‌روی را عاملی برای حفظ سلامتی بدن می‌دانند و این در حالی است که امروزه امتناع از پیاده‌روی به یکی از خطرناک‌ترین عادات ناسالم در بین شهرنشینان تبدیل شده است. بسیاری از افراد و خصوصا خانم‌ها از چاق شدن دوری می‌کنند و برای آن به انواع رژیم‌ها و داروها مراجعه می‌کنند. یک پزشک عمومی که خود را نوروزی معرفی می‌کند در گفت‌و‌گو با گزارشگر روزنامه کیهان می‌گوید:«افزایش روزافزون چاقی، مادرِ بیماری‌های قلبی، عروقی، دیابت، سرطان، پوکی استخوان و... است.»
 این پزشک همچنین در ادامه می‌افزاید:« پررنگ‌کردن نقش پیاده‌روی به عنوان بخشی از زندگی روزمره، می‌تواند یک چاره رفع این مشکل باشد.»
دکتر نوروزی معتقد است پیاده‌روی سریع به گردش بهتر خون کمک کرده و برای افزایش مصرف اکسیژن مناسب است و بر شدت ضربان قلب می‌افزاید.
 وی در ادامه درباره تاثیر مثبت پیاده‌روی در پیشگیری از دیابت می‌گوید: «پیاده‌روی کوتاه مدت بعد از هر وعده غذایی به اندازه 45 دقیقه با شدت متوسط در کاهش قندخون درطی 24 ساعت تأثیر دارد.»
نوروزی همچنین می‌افزاید: «پیاده‌روی متناوب بعد از هر وعده غذایی تأثیرات به مراتب بیشتری نسبت به پیاده‌روی طولانی مدت، درکاهش قندخون تا سه ساعت بعد از وعده شام دارد.»
تحقیق‌های انجام شده توسط دانشمندان دانشگاه جرج واشنگتن نشان می‌دهد 15 دقیقه پیاده‌روی بعد از هر وعده غذایی به تنظیم مقدار قند خون افراد مسن کمک می‌کند و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را در این افراد کاهش می‌دهد.
انقباض عضلات در پیاده‌روی کوتاه مدت دارای تأثیرات فوری درکاهش قندخون بعد از هر وعده غذا است، زیرا مقدار قندخون بعد ازصرف غذا ناگهان به مقدار زیادی افزایش می‌یابد. این افزایش درافراد مسن بسیار بیشتر مشاهده می‌شود.
فعالیت بدنی، می‌تواند اعصاب را آرام کند
این روزها اغلب افراد از یک سری بیماری‌های خاص رنج می‌برند؛ آلزایمر یکی از بیماری‌هایی است که عده بسیاری، خارج از یک محدوده سنی خاص، به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه به آن مبتلا هستند.
شاید در نگاه اول پیشگیری یا درمان آلزایمر به واسطه پیاده‌روی بی‌ارتباط به نظر برسد، اما پیاده‌روی برای ذهن و سلامت روان بسیار مفید و موثر است. افراد مبتلا به آلزایمر که اغلب در رده سنی افراد مسن هستند به توصیه دیگران در خانه و به یک جانشینی حبس می‌شوند؛ این در حالی است که پیاده‌روی خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش می‌دهد.
 یک مطالعه نشان داد که احتمال بروز زوال عقل و آلزایمر در مردان ۷۱ تا ۹۳ ساله که بیش از ۴۰۰ متر در روز راه می‌رفتند، ۵۰ درصد کم‌تر بود. البته این درمان رایگان و شگفت‌انگیز ذهن و روان به همین‌جا ختم نمی‌شود.
پای گفت‌و‌گو با یک مختصص مغز و اعصاب می‌نشینیم و برایمان از تاثیر باورنکردنی پیاده‌روی مستمردر فعالیت‌های ذهنی می‌گوید.
وی تصریح می‌کند:« خیلی‌ها این را تجربه کرده‌اند که هنگام پیاده‌روی، افکاری ابتکارآمیز به ذهن‌شان خطور کرده یا راه‌حل مشکلات را پیدا می‌کنند. چهار مطالعه در این مورد انجام شده و همه آنها تائید کرده‌اند که پیاده‌روی، اندیشه‌پردازی‌های مبتکرانه را بیشتر می‌کند.»
وی همچنین در ادامه می‌افزاید:« البته این تاثیری نیست که تنها با حرکت کردن در محیطی خاص و قدم زدن در جایی حاصل شود، بلکه باید واقعا پیاده‌روی کنید! پیاده‌روی باعث می‌شود ایده‌هایی جدید و مناسب به ذهن‌تان خطور کند و این اتفاق حتی بعد از پیاده‌روی، زمانی که می‌نشینید تا کارهای‌تان را انجام دهید هم ممکن است روی دهد.»
این مختصص مغز و اعصاب در حالی که معتقد است پیاده‌روی در خلق و خوی افراد نیز موثر است، می‌گوید:« فعالیت بدنی، می‌تواند اعصاب را آرام کند اما حتما نباید یوگا یا مدیتیشن یا کیک بوکسینگ کار کنید تا خوش اخلاق‌ و آرام شوید. حتی یک پیاده‌روی ساده هم می‌تواند تاثیرات چشمگیری بر خلق و خوی شما بگذارد.»
وی در ادامه می‌افزاید: «پیاده‌روی‌های منظم، سیستم عصبی‌تان را اصلاح می‌کند تا حدی که عملا متوجه کاهش خشم و اضطراب‌تان خواهید شد. ضمنا پیاده‌روی با یک دوست، یک حرکت اجتماعی سالم است و پیاده‌روی در روشنایی روز می‌تواند افسردگی را کاهش دهد.»
اختلال عاطفی فصلی
پیاده‌روی، این داروی رایگان علاوه‌بر تاثیر در ذهن و روان در مواردی دیگر نیز موثر است. یک خانم میان سال در گفت‌و‌گو با گزارشگر روزنامه کیهان می‌گوید: «فشار خون در خانواده ما ارثی است و من تعدادی از عزیزانم را به همین علت از دست دادم، اما از سن جوانی بدون اطلاع از فواید بسیار پیاده‌روی به طور روزمره این ورزش را انجام می‌دادم.»
این خانم همچنین می‌افزاید:« ازهمان سنین جوانی تا امروز سعی می‌کنم اغلب برای امور روزمره که خیلی دورتر از خانه نیستند، پیاده بروم.»
وی که معتقد است عادت به پیاده‌روی برای او از مدت‌ها به صورت ناخودآگاه بوده است، بیان می‌کند: «هر چند که تا مدت‌ها به شکل عادت و از روی علاقه ذاتی این کار را انجام می‌دادم، اما از وقتی که از تاثیرات آن در تنظیم فشار خون و پیشگیری از چندین بیماری دیگر نیز مطلع شدم، سعی می‌کنم تا آن را ادامه بدهم.»
این خانم راز سلامتی خود را پیاده‌روی می‌داند و به تمامی افراد در هر سنی پیاده‌روی را به عنوان یک امر واجب روزمره توصیه می‌کند.    
 روی تردمیل کسی به سلامت نمی‌رسد!
با توجه به مشغله و کار زندگی امروز، افراد برای انجام هر کاری به دنبال یک راه ساده‌تر هستند و همین مسئله باعث شده است تا پیاده‌روی جای خود را به تردمیل‌ها بدهد. حتما پیش آمده است که برای حفظ سلامتی فردی به او پیاده‌روی یا ورزش را توصیه کنید و او در پاسخ بگوید که از تردمیل استفاده می‌کند، اما نتیجه مطلوب را دریافت نکرده. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات استفاده‌کنندگان ‌تردمیل این است که هنگام دویدن یا راه رفتن دستگیره‌ها را نگه ‌می‌دارند. گرفتن دستگیره‌ها مشکلات زیادی را برای ورزشکار ایجاد می‌کند.
یک پزشک متخصص درباره مشکلات ناشی از گرفتن دستگیره‌ها می‌گوید: «موجب کاهش شدت ورزش می‌شود، در نتیجه کالری کمتری سوزانده می‌شود؛ حالت و وضعیت طبیعی بدن را به هم می‌ریزد؛ خطر کشیدگی عضلات را افزایش می‌دهد؛ هماهنگی و تعادل را کاهش می‌دهد؛ حس عمقی عصبی را کاهش می‌دهد که این حس، توانایی احساس موقعیت بدن و تثبیت آن در فضای اطراف است.»
وی همچنین در ادامه می‌افزاید: «کسانی که به استفاده از تردمیل عادت ندارند و مبتدی و تازه‌‌کارند یا به علل گوناگون، به انواع سرگیجه و نداشتن تعادل دچارند، در هنگام کار با تردمیل، ممکن است از روی دستگاه سقوط کنند و دچار عوارض ثانویه شوند چون افراد می‌توانند تعادل خود را در هنگام پیاده‌روی حفظ کنند اما نمی‌توانند روی تسمه تردمیل که دایم در حال حرکت است، به حفظ تعادل خود بپردازند و این موضوع خطر بروز آسیب را افزایش می‌دهد.»
 کسانی که با تردمیل کار می‌کنند، به علت اینکه در فضای بیرون از منزل و فضای آزاد نیستند، ناخودآگاه مراقب رطوبت و گرما و میزان تعریق خود نیستند و این موضوع ممکن است موجب بروز شوک گرمایی یا افت فشار خون شود و افتادن ناگهانی فرد روی دستگاه یا روی زمین موجب بروز آسیب او می‌شود. دمای اتاق هم باید برای حرکت روی تردمیل مناسب باشد چون اگر فضای اتاق از لحاظ میزان اکسیژن فقیر باشد، فرد دچار حملات قلبی خواهد شد و در آخر لباس فرد هم باید لباس مناسبی باشد چون در غیراین صورت تهویه پوستی درست انجام نمی‌گیرد.  
البته که استفاده از تردمیل صرفا مضر نیست، اما کسانی که به آثار منفی آن دچار شده‌اند بسیار بیشتر از آن عده‌ای هستند که از آن نتیجه مطلوب را دریافت کرده‌اند. برخلاف گمان بسیاری تردمیل تاکنون نتوانسته جای ورزش و پیاده‌روی طبیعی را برای کسی پر کند.
 کاربرد کورکورانه تردمیل خستگی منفی می‌آورد که یا به دلزدگی و کنار گذاشتن آن (که اتفاقا این‌اشباع شدن زود هنگام، موضوع شایعی است) یا به یک صدمه بدنی به‌خصوص در کمر و پاها ختم می‌شود. اگرجابه‌جایی قدم روی تردمیل با حرکت تسمه آن ناهماهنگ باشد در زانوی فرد شوک ایجاد می‌شود. در ضمن، هنگامی که شیب یا سرعت تردمیل مناسب نباشد، ممکن است با فشار بر دستگاه قلبی عروقی، موجب بروز عوارض قلبی مانند اختلال خون‌رسانی به قلب و حتی سکته قلبی شود که این عوارض، کم مشاهده نمی‌شود. همچنین سرعت زیاد نامناسب با وضعیت آمادگی جسمانی فرد استفاده‌کننده، موجب زمین خوردن و یا بدتر شدن وضعیت بیماری قلبی او می‌شود.
پای گفت‌و‌گو با یکی از پزشکان متخصص می‌نشینیم تا برایمان از عادات ناسالم در راه رسیدگی به سلامت و راه‌های پیشگیری از آن بگوید اما انگار از مسئله‌ای مهم‌تر رنج می‌برد؛ می‌گوید: «مدت هاست که نقش پزشک برای اغلب مردم کم رنگ شده است و بسیاری افراد خود درمانی را برگزیده‌اند.»
وی با ابراز ناراحتی در این‌باره ادامه می‌دهد: «امروزه مردم اگر پیش پزشک بیایند برای تشخیص و دریافت شیوه درمان نمی‌آیند؛ مراجعاتی که به ما می‌شود به این صورت است که افراد از زبان افراد غیرمتخصص بیماری خود را تشخیص داده‌اند و فقط طالب نوشتن آزمایش یا دارو هستند.»
این پزشک همچنین برخی مسئولین حاضر در داروخانه‌ها را در کم رنگ شدن نقش پزشک موثر می‌داند و می‌گوید:« اغلب افراد در صورت مشاهده بیماری به پزشک مراجعه نمی‌کنند و با مراجعه مستقیم به داروخانه‌ها طالب دریافت داروی همان بیماری هستند و متاسفانه مسئولین داروخانه‌ها نیز به راحتی هر نوع دارویی را بدون نسخه پزشک در اختیار مردم قرار می‌دهند.»
وی عدم تخصص مسئولین داروخانه در ارائه دارو به بیماران را تاکنون عامل به خطر انداختن جان چندین هموطن می‌داند و می‌گوید: « نباید فراموش کرد که عوارض خود درمانی همیشه به همین سادگی فراموش نمی‌شود و ممکن است به قیمت جان آدمی تمام شود.»