یک اقتصاددان گفت: به‌طورکلی باید بگویم که طرح کارورزی در چارچوب قوانین موجود، طرحی غیرقانونی به حساب می‌آید که در تضاد با مقاوله‌نامه‌های بین‌المللی است.
به گزارش ایسنا، محمد مالجو در نشست طرح کارورزی اظهار کرد: من این طرح را تهاجمی به حق و حقوق نیروی کار می‌دانم و جزو معدود طرح‌هایی است که مجموعه فعالان کارگری و منتقدان به قوی‌ترین شکل از لحاظ فکری آن را مورد نقض قرار دادم.
وی افزود: به‌طورکلی باید بگویم که طرح کارورزی در چارچوب قوانین موجود طرحی غیرقانونی به شمار آمده و در مغایرت با مقاوله‌نامه‌هایی است که ایران در عرصه بین‌الملل امضا کرده است. همچنین این قانون در تضاد با قانون کار و برنامه ششم توسعه است.
 نکته دوم که باید بگویم این است که به نظر من این طرح ظرفیت اشتغالزایی ندارد و به طور مشخص برای مهارت آموزشی و اشتغال‌پذیری دانش‌آموختگان نیز مثمرثمر نخواهد بود. اگرچه هدف اصلی آن توانمندسازی نیروی کار اعلام شده، ولی فقط منجر به ارزان‌سازی نیروی کار خواهد شد. البته این طرح اشتغال‌زدا هم نیست.
این اقتصاددان درباره اینکه چگونه باید مشکل بیکاری را رفع کرد گفت: پیشنهاد مشخص من، تمهید، تاسیس و تسهیل تعاونی‌های نیروی کار خواهد بود. این نهاد باید واحد مالکیت مستقلی داشته باشد که به نیروی کار متعلق است. همچنین میزان مالکیت و سهم نیروی کار و سایر اعضای آن نیز باید براساس سهم مشارکتی باشد که در آن دارند.
مالجو ادامه داد: همچنین این تعاونی باید مستقل از دخالت مستقیم دولت بوده و بر همکاری با سایر تعاونی‌ها تکیه کند.
البته معتقدم تعاونی‌هایی که پیشنهاد کردم، بحران بیکاری را حل نمی‌کند ولی ظرفیت مهار آن را دارد. تاکید می‌کنم که امید ندارم تعاونی‌های نیروی کار سود چندانی دهد ولی می‌توان پیش‌بینی کرد که در صورت اجرا اشتغال مستمر ایجاد کند.
وی با اشاره به اینکه نابرابری‌های کم‌سابقه‌ای در اقتصاد ایران مشاهده می‌شود تصریح کرد: به این ترتیب اقلیتی به ضرر اکثریت ثروتمند شدند. خصوصی‌سازی، اصلی‌ترین سازوکار برای گسترش نابرابری‌ها بود و اکنون باقی‌مانده شرکت‌های دولتی به افراد حقیقی و حقوقی بخش خصوصی، بلکه به نیروی کار آن واحدها باید واگذار شود.
همچنین پرویز صداقت، اقتصاددان درباره طرح کارورزی گفت: کسانی که از طرح کارورزی دفاع می‌کنند این مسئله را طرح می‌کنند که اکنون رابطه دانشگاه با صنعت قطع است و باید دانش‌آموختگان با فضای کار آشنا شوند. این درحالی است که عدم ارتباط بین دانشگاه و صنعت یک مسئله طولانی‌مدت است و دلیل آن نیز این است که این دو مستقل از یکدیگر توسعه یافته‌اند.