ناکامی کشتی فرنگی ایران در المپیک ۲۰۱۶ ریو به خداحافظی غیررسمی و خانه نشینی برخی از چهره‌های شاخص انجامید؛ اما این انزوا همیشگی است یا موقت؟
بدنه تیم ملی کشتی فرنگی ایران بعد از المپیک ۲۰۱۶ ریو، دستخوش تغییر و تحولات اساسی و بزرگی شد. تغییراتی که از راس کادر فنی، یعنی «محمد بنا» آغاز و به اکثر ملی‌پوشان المپیکی ختم
شد.
هر چند بسیاری از اهالی کشتی که طیف مخالفان فدراسیون کشتی را تشکیل می‌دادند، همچنان در انتظار تداوم شکست‌ها و زمین خوردن کشتی فرنگی بودند و تغییرات صورت گرفته را منتهی به سقوط بیشتر کشتی ایران می‌دانستند، اما علی‌اشکانی و همکارانش به عنوان متولیان جوان و تازه نفس تیم ملی، توانستند به خوبی از پس انتقادات و فراز و فرودها برآمده و تا به امروز سیر صعودی را طی کنند.
کادر فنی جدید تیم ملی کشتی فرنگی بلافاصله بعد از قبول مسئولیت، بدون هیچ ادعا و خواسته نامعقولی از فدراسیون، فقط به فکر پیشبرد اهداف تیم ملی بودند و به تنها چیزی که توجه نداشتند، اهداف و خواسته‌های شخصی بود. ضمن اینکه جوانان باانگیزه و فرنگی‌کاران پشت خط مانده و مغضوب کادر فنی قبلی نیز از سوی کادر فنی جدید به میدان آمدند و با انگیزه و روحیه دوچندان خود کمک بزرگی به رشد و موفقیت‌های اخیر کشتی فرنگی کردند.
درخشش ملی‌پوشان کشتی فرنگی در میادین مختلف آسیایی و جهانی باعث شد تا خلاء خداحافظی و خانه نشینی برخی از چهره‌های المپیکی هم کمتر به چشم بیاید و حتی در برخی اوقات به کلی فراموش شود. هر چند که هیچکس، افتخارات و موفقیت‌های تاریخی و بزرگ قهرمانانی مثل حمید سوریان، امید نوروزی و قاسم رضایی را فراموش نخواهد کرد و از این بزرگان همچنان به نیکی و بزرگی یاد
می‌شود.
اما نکته اینجاست در روزهایی که کشتی فرنگی حرکت رو به جلوی خود را طی می‌کند و فرایند میدان دادن به جوانان و آینده سازان این رشته، نمره قبولی گرفته، همچنان از بازگشت احتمالی ستارگان پیشین تیم ملی صحبت می‌شود. بازگشتی که از بعد از ناکامی در المپیک تا به امروز، هنوز عملی نشده و فقط در حد به راه انداختن موج خبری و تبلیغاتی
است.
این موج‌های خبری حتی باعث شده بسیاری از پیشکسوتان و قهرمانان اسبق کشتی ایران نیز به بازگشت احتمالی ستارگان کشتی واکنش نشان دهند و متفق‌القول، بازگشت احساسی و بدون برنامه قهرمانان المپیکی را محکوم به سقوط و شکستی سنگین‌تر از المپیک بدانند.
در این خصوص «رحیم علی آبادی» عضو شورای فنی تیم‌های ملی کشتی فرنگی و نایب قهرمان المپیک ۱۹۷۲ مونیخ در گفت‌وگو با مهر اظهار داشت: روی دیگر شادی و افتخار ورزش قهرمانی، بسیار بی‌رحم و غم‌انگیز است، یعنی در واقع رسم کشتی و هر ورزش قهرمانی این است که هر آمدنی یک رفتنی دارد. من به عنوان پیشکسوت کشتی در طول این سالیان شاهد اتفاقات مشابه فراوانی بودم و به شخصه بازگشت احساسی و غیر اصولی بسیاری از قهرمانان بزرگ و عنوان دار را دیدم که بعد از سالها دوری، دوباره سودای بازگشت به سرشان زد. البته این بازگشت‌ها که بیشتر تحت تاثیر اطرافیان صورت گرفت هم با ناکامی و سرخوردگی همراه
شد.
وی ضمن توصیه به قهرمانان ارزنده و ملی کشتی فرنگی ایران تاکید کرد: امیدوارم قهرمانانی مثل سوریان و نوروزی در این خصوص تصمیم عاقلانه و منطقی را اتخاذ کنند. بازگشت آنها با ریسک بالا همراه است، چراکه آنها بعد المپیک ریو از اردوها و تمرینات و هر مصافی با رقبای داخلی و خارجی دور بودند. به نظر من این قهرمانان باید با توجه به شرایط سنی خود و در پیش بودن المپیک ۲۰۲۰ توکیو، فرصت و میدان را به جوانان داده و البته با انتقال تجربیات خود به نسل جدید، به شکل دیگری به کشتی ایران کمک
کنند.
علی آبادی در پایان خطاب به برخی اطرافیان و دوستان این قهرمانان بزرگ نیز گفت: توصیه من به این افراد این است که اجازه دهند قهرمانان ملی ما همچنان بزرگ باشند و در اوج بمانند، نه اینکه با تعریف و تمجید احساسی از این قهرمانان، زمینه بازگشت عجولانه و احساسی آنان را فراهم کنند و باعث شکست و سرخوردگی این قهرمانان شوند.
آنچه مسلم است کشتی ایران با توجه به گفته بزرگان و پیشکسوتان این عرصه، متعلق به قهرمانان ارزشمندی مثل حمید سوریان و امید نوروزی است و سرنوشت و آینده این نفرات خواسته یا ناخواسته به کشتی گره خورده است. پس چه بهتر که آنها بتوانند در ادامه راه به خوبی عمل کنند تا مبادا با تصمیمات احساسی و‌اشتباه، مثل برخی از «نام‌های بزرگ» رفته رفته از اذهان و تاریخ ورزش ایران محو شوند.