در وقت وفات امام صادق(ع) جریانی رخ داد که (برای مدعیان دین‌مداری بسیار حائز اهمیت است) وقتی ابوبصیر آمد به «ام‌حمیده» (همسر امام جعفر صادق(ع) و مادر گرامی امام موسی‌بن جعفر(ع)) تسلیتی عرض کند، ام‌حمیده گریست، ابوبصیر هم که کور بود گریست. بعد ام‌حمیده به ابوبصیر گفت: ابوبصیر نبودی و لحظه آخر امام را ندیدی، جریان عجیبی رخ داد، عرض کرد چی؟ فرمود: امام در یک حال فرو رفت که تقریبا حالت غشوه‌ای بود. بعد چشمهایش را باز کرد و فرمود: تمام خویشان نزدیک را بگویند بیایند بالای سر من حاضر شوند. ما امر امام را اطاعت و همه را دعوت کردیم، وقتی همه جمع شدند، امام در همان حالات که لحظات آخر عمرش را طی می‌کرد، یک مرتبه چشمش را باز کرد، رو کرد به جمعیت و همین یک جمله را گفت: «لن تنال شفاعتنا مستخفا بالصلوه» هرگز شفاعت ما به مردمی که نماز را سبک بشمارند، نخواهد رسید. این را گفت و جان به جان‌آفرین تسلیم کرد. امام نفرمود که شفاعت ما به مردمی که نماز نمی‌خوانند نمی‌رسد، آنکه تکلیفش خیلی روشن است. گفت: به کسانی که نماز را سبک می‌شمارند. یعنی چرا نماز را سبک می‌شمارند؟ وقت و فراغت دارد می‌تواند نماز خوبی با آرامش بخواند، ولی نمی‌خواند. نماز ظهر و عصر را تا نزدیک غروب نمی‌خواند. نزدیک غروب که شد می‌رود یک وضوی سریعی می‌گیرد و بعد با عجله یک نمازی می‌خواند و فورا مهرش را می‌گذارد آن طرف، نمازی که نه مقدمه دارد نه مؤخره، نه آرامش دارد و نه حضور قلب، جوری عمل می‌کند که خوب دیگر این هم یک کاری است و باید نمازمان را هم بخوانیم! این خفیف شمردن نماز است! (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- گفتارهای معنوی - شهید مرتضی مطهری(ره)، ص 65