حسین عسگری درباره احتمال قطع همکاری با تیم ملی دوچرخه‌سواری ایران، مشکلات موجود در دوچرخه‌سواری و... به اظهار نظر پرداخت که گزیده‌ای از صحبت‌های وی در ادامه می‌آید:
* از روز اول شرایطی داشتم که در مورد آن با آقای قمری رئیس فدراسیون صحبت کردم و گفت بیایم و کار کنم بعدا اگر شد شرایط را تغییر می‌دهد. اما آنچه من خواستم انجام نشد و اکنون هم بستگی دارد کاری که من می‌خواهم انجام شود یا نه. در حال حاضر هیچ کدام از ما یعنی من و آقای قمری تصمیم قطعی نگرفته‌ایم و قرار است با هم در جلسه‌ای صحبت کنیم و باید دید به چه توافقی می‌رسیم.
* درست است که حسین عسگری نیاز مادی ندارد و خدا را شکر تاحدودی تامین بودم و مانند خیلی از افراد نیستم که به این فکر کنم به فدراسیون بیایم تا جیبم را پرکنم اما بالاخره وقتی می‌بینم مربی خارجی می‌آورند و ماهی 40 میلیون تومان به او حقوق می‌دهند در حالی که بازده کاری‌اش هم مشخص است اما مربی ایرانی با حقوق ناچیز کار می‌کند، به نظرم زیاد جالب نیست. یکی، دو مربی خارجی بزرگترین ظلم را به دوچرخه‌سواری کردند و کسی حتی در مورد آنها سؤال نکرد.
* سالها پیش با استخدام مارکوس در راس تیم ملی زیان بزرگی به دوچرخه‌سواری وارد شد. مارکوس مربی خارجی تیم ملی بزرگترین ظلم و خیانت را به دوچرخه‌سواری ما کرد، وی با با دریافت ده هزار دلار ماهانه حق‌الزحمه هیچ خروجی در تیم ملی نداشت. در زمان وی تیم چهارنفره دوچرخه‌سواری ما نابود شد چرا که همیشه با اظهار نظر منفی که ما نمی‌توانیم در این رشته به جایی برسیم نسل چهار تیمی دوچرخه‌سواری را نابود کرد در حالیکه ما همیشه در این رشته مطرح بودیم و همیشه دعوا بود که چه کسی در این رشته پا بزند اما الان پول هم بدهند کسی نمی‌آید در این ماده شرکت کند. حتی دو مدالی که در بازیهای آسیایی کسب شده زحمت وی نبود بلکه تلاش رکابزنانی چون من و سهرابی بود که با تیم‌های باشگاهی خود همیشه تمرین می‌کردیم.