بوعلی سینا شاگرد مبرزی دارد به نام بهمنیار آذربایجانی که آذربایجانی هم هست. او ابتدا زردشتی بود (از خاندان‌های زردشتی بوده) ولی اواخر مسلمان شد. می‌گویند بوعلی این شاگرد را کشف کرد. روزی بوعلی در دکان نانوایی بود. بهمنیار بچه کوچکی بود، آمد به نانوا گفت: کمی آتش احتیاج داریم برای آتشگیره، یک ذره آتش بده می‌خواهم ببرم خانه‌مان. نانوا گفت: آتش را که اینجور نمی‌شود برد، برو ظرفی بیاور. فورا این بچه مشتش را پر از خاکستر کرد و گفت: آتش را اینجا بگذار. بوعلی کشف کرد که این بچه باهوشی است. رفت سراغ پدر و مادرش، گفت:‌ حیف است که این بچه از بین برود، او را در اختیار من قرار بدهید، در آینده مرد فاضلی خواهد شد...(1)
__________________
1- فلسفه اخلاق، شهید مرتضی مطهری (ره)، ص 202